Қора-юмор ҳақида латифалар

Битта олифта йигит такси тўхтатиб:
— Ахлат ташийсизми? – деса, таксичи:
— Ўтир, айтган жойингга ташлаб қўяман, - дермиш.
Ота ва бола негарлар пляж ёнидаги дўконга кириб қуёшдан ҳимояловчи крем харид қилиб турса, бир киши келиб сўрабди:
— Сизлар буни нима қиласизлар?
Ота-бола жавоб берган экан:
— Буни юзимизга суртмасак, қорайиб кетамиз.
Бир одам русларга тобут ясар экан. Кунларни бирида тайёр тобутни етказиб бераман деса, машинаси бузилиб қолибди. “Буюртмани кечиктириб бўлмайди!” дебди-да, тобутни кўтариб олиб боришга қарор қилибди.
Кўчада кетаётса, милиция тўхтатиб сўрабди:
— Тобут бошингизга кўтариб олиб қаёққа кетяпсиз?
Тобут ясовчи одам милицияга:
— Кўмилган жойим ёқмаяпти. Бошқа жой қидириб кетяпман, - деган экан.
Битта кўр билан битта ғилай бўлган экан. Кунларни бирида улар уришиб қолибди. Кўр қўлини мушт қилиб:
— Қаердасан? Чиқ бу ёққа! – деса, ғилай:
— Ҳа?! Бир ўзимга икковинг уришасанми?! – дебди.
Икки талаба ётоқхонада ўтириб бир бирларига савол беришди:
— Оғайни сен пайпоғийни қачон ювасан?
— Мен пайпоғимни ерга қўяман, агар у ерда тик турса, демак ювиш зарур...
— Сенчи?
— Мен пайпоғимни шипга қаратиб отаман, агар у ёпишиб қолса, унда ювиш зарур.
Бир қиз дугонасига дебди:
— Келишган, бадавлат ва аҳмоқ йигитга турмушга чиқишингни худодан сўрайман.
— Нега аҳмоқ?
— Сенга уйланадиган йигит аҳмоқ бўлади-да!
Жон бераётган эр хотинини чақириб дебди:
— Эсингдами армияга кетаётганимда, сен ёнимда эдинг?
— Ҳа, эсимда...
— Ишдан бўшаб, уйда уч йил ўтирганимда ҳам сен мен билан бирга бўлгандинг!
— Ҳа...
— Аварияга учраб, ётиб қолганимда ҳам олдимдан жилмадинг.
— Албатта, бирга бўлгандим, ёнингизда ҳамиша...
— Ҳозир жон беряпман. Анъанага содиқ қоласанми? Шуни билмоқчиман.
Салим мактабдан уйга кийимлари йиртилган, ҳамма ёғи ифлос аҳволда кириб келибди. Уни кўрган отаси сўради:
— Сенга нима бўлди?
— Азим билан уришдим.
— Бундан чиқди, энди сенга янги кийим сотиб олиш керак экан-да?
— Бу қийин эмас, дада. Аммо Азимнинг дадаси янги бола сотиб олишига тўғри келади...
Икки аскар бир-бирига мақтаняпти. Биринчиси деди:
— Хотинимнинг қўли гул! Шимимга ямоқ солса, ямоқ солгани умуман билинмайди-э!
Иккинчиси бўш кемади:
— Э бунинг нима бўпти!? Менинг хотинчамни қўлини гул десанг арзийди! Кийимларини ювса, ювгани умуман билинмайди!
— Севинч биласанми, футбол томоша қилганимда — дунёдаги барча нарсаларни унутаман...
— Мани исмим Наргиза.