— Қани улар?
— Уриб келдим. Ўзи нимадан қочишди?
— Нимадан қочишганини билмадим-у, лекин анави жигарранг, катта шериги ҳам бор экан. Калтакка чидар экан, зўрға йиқитдим, - дермиш.
— Нима бўлди? Нега хомуш ўтирибсан?
— Севган йигитим менга “Биз бошқа учраша олмаймиз. Сени бошқа севмайман!” деб ёзилган смс юборди.
— Вой дугонажой... Ёмон бўпти-ку...
— Бунга эмас, иккинчи смс ига хафаман!
— Яна нима деб ёзибди?
— Иккинчи смсда “Узр, сенга эмас эди. Адашиб юборибман” деса бўладими!?
— Лаббай, эшитаман.
— Алло, ким бу?
— Ким керак сизга?
— Ўзи ким бу?
— Узр, кимни чақирай?
— Ким бу деб сўраяпман...
— Қўнғироқ қилган сиз-ку! Кимни чақирай?
— Эш-ш-ш-шак!
— Узр, бу ерда қариндошларингиз яшамайди. Адашиб тушдингиз, хайр!
— Ҳа, ҳамма гап шунда-да! Улар мени семиришимни кутишяпти!
— Ҳой тўхта! Кимсан? Қаёқдан чиқдинг? – дебди.
Ўғри:
— Менми? Кийим ейдиган куяман. Шкафдан чиқдим, - дебди.
Уй эгаси:
— Шубани қаёққа олиб кетяпсан? – деса, ўғри:
— Уйда ейман, - деб жавоб берган экан.
— Йўл ҳақи учун қани?!
Маст одам бирдан хурсанд бўлиб:
— Ана! Топдим! Йўл ҳақи учун, мана олдик! – деб қадаҳдаги ароқни ичиб юборибди.
Шунда арслон ҳамма ҳайвонларни бир жойга йиғиб шундай дебди:
— Энг қўрқоқ, энг кичкина ҳайвондан ейишни бошлайман! Ўзинг билиб ўртага чиқавер!
Бир пайт қуён ўртага сакраб чиқиб:
— Нега арслон акамни кутишга мажбур қиласанлар?! Ўзларинг билиб, тезроқ чиқмайсанларми?! – дермиш.