— Бу мени машинам. Уни мен ҳайдайман!
— Йўқ, мени машинам. Мен ҳайдайман!
Тарбиячи уларни тинчлантириб дебди:
— Бўлди уришманглар. Мана, Сардорни қаранглар, машинани талашмаяпти...
Сардор бўлса:
— Калити менда-ку, ўзим ҳайдайман-да барибир... – дермиш.
— Яхши қиз, дам олиш кунлари бўшмисиз?
Қиз нозланиб:
— Ҳа, - дебди.
Йигит бўлса:
— Гўзаллик салонига бориб турсангиз бўлмайдими?! – деган экан.
— Биз лаққа балиқни сигир билан чатиштирдик. Зўр натижа берди. Энди сигирларимиз ҳам сут, ҳам ёғ беришмоқда.
— Биз эса чумолиларни тарвуз билан чатиштирдик. Энди тарвузни сўйсак, данакларини ўзи ташқарига ўрмалаб чиқиб кетишмоқда.
— Ойи, Ойи, О-йи-жоон!
— Нега бақирасан? Меҳмонхонадаман, ёнимга кириб гапирсанг-чи!
Бола онасини ёнига кириб бориб дебди:
— Кўчада ўйнаётиб, лойга тушиб кетдим. Ҳамма ёғим расво. Этигимни ечиб, ювиб қўйинг...
— Адаси, бассейн қуриш учун ҳайрия сўрашяпти. Нима берай?
— Бир челак сув бериб юбор!
— Энг яхши ҳайвон қайси?
Деҳқон жавоб берибди:
— Ит!
— Нимага? – дебди яна журналист.
— Чунки ит еримга кириб олиб, интервью оламан деб оёғини остидаги экинларимни пайҳон қилмайди! – деган экан деҳқон.
Айниқса, у қайнонангизнинг ўғли бўлса.
— Жоним, қачон менга машина олиб берасиз?
Йигит ҳайрон бўлиб:
— Билишимча, супургида учар эдинглар. Машинага нима бор?! – дермиш.