— Ундай бўлса борма.
— Бормасам бўлмайди-да, куёв ўзимман!
— Ҳа, кўчадаги ошхоналарда овқатланиб юриш ёқмаётган эди.
— Энди-чи?
— Энди ёқяпти.
— Сигирингиз серсутми?
— Ҳа, сути яхши. Аммо битта камчилиги бор.
— Қанақа камчилик экан?
— Соғилаётганда қаттиқ тепади.
— Ҳечқиси йўқ, сигирни хотиним соғади.
— Сенга бир ҳафтада нечи пул тўлашади?, - деб сўрабди жаҳл билан.
— Олти юз минг, - жавоб берибди ҳайрон бўлиб.
Раҳбар бошқаларга ҳам ўрнак бўлсан деган мақсадда, хонасидан икки ярим миллион олиб чиқибди-да ёш ишчисини қўлига тутқазиб дебди:
— Мана, тўрт ҳафталик маошингни ортиғи билан олгин-да, бу ердан йўқол, қайтиб кела кўрма!
Йигит пулни олиб, индамасдан кетибди. Раҳбар эса бу ҳолатни кузатиб турган ишчиларга қарата:
— Ким эди у ишёқмас?, - деб сўраса,
Ишчилардан бири:
— Пицца ташиш хизматидан эди. Олиб келган пиццасини пулини кутиб турганди, - деган экан.
— Баракалла, бахтли бўл қизим, - дебди.
— Қайнонам келганида думини ликиллатганига чидай олмадим.
— Мени кечиринг, - деб ёлбора бошлади.
Эрнинг фиғони фалакка чиқди:
— Кетиб қолганингни кечиришим мумкин, аммо қайтиб келганингни у дунё, бу дунё кечирмайман!
— Қўйсанг-чи! Ҳеч ҳам ишонмайман, сени барвақт туриб, югурганингга!
— Секин, ҳой укам секинроқ. Аввал муомалангизни тўғрилаб олинг. Бунақада ҳеч ким келмай қўяди бу ерга, - дермиш.
— Яхши қиз, бир ўзингиз яшайсизми?
Қиз виқор билан:
— Ҳа, қаердан билдингиз?, - деса,
— Жуда-ям хунук экансиз-да..., - дермиш.