Бир оз ўтгач қиз:
— Келинг "ЁПИРАЙ" - деган ўйин ўйнаймиз, - деса.
Йигит:
— Мен билмайманку? Қанақа ўйин? - деса
Қиз
— Мен ўргатаман. Кўзингизни юмиб ичингизда 50гача санаб, кўзингизни очасиз, - дебди.
Йигит кўзини юмиб 50гача санаб кўзини очса, қиз фақат ич кийимда турганмиш.
Йигит қизга қараб:
— "ЁПИРАЙ", - деб юборса,
Қиз:
— Энди мен кўзимни юмиб, 50гача санайман, - деб кўзини юмиб, 50гача санаб кўзини очса, йигитни ич кийими ҳам йўқ турган эмиш.
Қиз йигитга қараб:
— "ЁПИРАЙ", - дебди.
Энди навбат йигитга келиб, кўзини юмиб, 50гача санаб кўзини очса, қиз ҳам йўқ, ечган устиларию ҳамма нарсаси йўқмиш.
Йигит нима қилишини билмай проводникдан оқ чойшаб олиб, ўраниб, вокзалга тушса, 4та араб кетаётган экан. Секин бориб уларни орқасидан кетаётса, ҳалиги 4 та араб йигитга қараб кулишиб:
— Сиз ҳам "ЁПИРАЙ" ўйнабсиз-а? - дермиш.
— Ҳа, ота, нима олиб кетяпсиз?
— Қайрағоч шарбати..
— Э, қойил. Бунақасини эшитмаганмиз! Бир косадан қуйсангиз, қўйиб юборамиз!
— Бемалол ичаверинглар!
— Ҳмм... Тахирроқ эканми?.. Майли, оқсоқол ҳайданг..
— Чу, Қайрағоч!
Эр:
— Итимизга икки юз грамм колбаса бериб юборинг.
Хотин:
— Адаси итимиз йўқ-ку...
Эр:
— Ириллама.
— Эримнинг омади юришгани-юришган. Кечагина ҳаётини суғурта қилдирган эди. Бугун бошига ғишт тушиб касалхонада беҳуш ётибди...
— Жоон, агар сизни қўйиб бошқа йигит билан бўлсам ачинармидиз? - деса
— Ўлибманми етти ёт бегана болага ачиниб, - дебди
— Жуда бесабрсизда! Бир соатдан бери икки дақиқада тайёр бўламан, деб қулоғингизга танбур чалаяпманми?
— Ҳар ким балиқ кўтариб келса бир тилладан бераверсангиз хазина бўшаб қолади-ку?
— Дарвоке, айтганингиз тўғри. Нима қилиш керак?
— Дарҳол Афандини қайтариб келишни буюринг,— деди вазир.
Пошшо Афандининг кетидан одам юборди-да, вазирга деди:
— Тиллани қайтариб бер десак кандай бўлар экан?
— Бунинг иложи осон,— деди вазир,— Афандидан балиғинг эркакми, урғочими деб сўрайсиз, урғочи деса, «Менга эркак балиқ керак» дейсиз, эркак деса, «Менга урғочи балиқ керак» дейсизу тиллани қайтариб оласиз.
Афанди келди. Пошшо ундан сўради:
— Балиғинг эркакми урғочими?
Афанди пошшонинг ниятини пайқаб:
— Балиғим хунаса эди,— деб жавоб берди.
Пошшо унинг зийраклигига қойил қолиб, яна бир тилла инъом қилди.
— Вой, эрим кевотти, эрим кевотти, деса
— Ёнида ётган эри, сакраб туриб ўзини балкондан отворибди.
— Яна ичасми-а? Яна ичасми?
— Йўқ. Хотин яна сўради:
— Ичасми?
— Йўқ.
— Оҳирги мартта сўраяпман, яна ичасми?
— Э, хоти—и—ин, қўймадинг қўймадинг-да, хўп қуй, дермиш.
— Чой дамла, бор, — деркан.
Бир кун хотинининг жаҳли чиқиб:
— Ҳар кун шу аҳвол. Бор чой дамла, овқатинг тайёрми, - дейсиз. Қачон биз ҳам маданиятли инсонларга ўхшаб адабиёт, мусиқа ҳақида гаплашамиз, — дебди.
Бу гап эрини ўйга солибди. Эртасига эри ишдан келиб хотинига:
— Жоним "Отелло"ни ўқиганмисан?
— Йўқ.
— Охунжон Мадалиевни қўшиқларини эшитганмисан?
— Ким у?
— Муҳаммад Юсуфни бирорта шеърини ёдлаганмисан?
— Йўқ, ёдламаганман.
— Чайковскийни бирор бир симфониясини эшитганмисан?
— Йўқ, эшитмаганман.
— Тур, унда чой дамла...