— Билмайман устоз. Мен туғилганимда ҳеч ким йўқ эди. "Сут ва овқат музлаткичда. Мен ишга кетдим. Онанг." деган ёзув бор эди холос.
— Билмадим. Бу йил институтга кириб кетсам кейин аниқ айтаман.
— Нега унақа қиляпсан? - дейишса, болакай:
— Адамни ҳиди келяпти, - дермиш.
Самбо биланми ёки карате биланми?
— Югуриш билан шуғуллан!
Бироздан кейин уйдан кучук чиқиб келибди-да:
— Кўрмаяпсанми, уйда ҳеч ким йўқ! - дебди.
Ҳалиги одам ҳушидан кетиб қолибди. Ўзига келиб қараса, кучук ҳалиям турган экан.
— Сен гапирасанми? Бошқа кучукларга ўхшаб вовуллашни билмайсанми? - деса, кучук:
— Биламан. Сени қўрқитгим келмади-да, - дермиш.
— Нега? Нима ҳалақит беряпти?
— Буни хоҳлашмаяпти.
— Адажон, мен катта бўлсам сиздек гўзал бўламан.
— Қизим, ойингдек гўзал бўлишинг керак.
— Йўқ. Ойимдек бўлишим учун анча ҳаракат қилишим керак экан. Аввал крем, кейин упа, кейин қалам, туш, лаб бўёғи, ...
Сизда ҳаммаси оддий. Уйқудан туриб юзингизни ювасиз, тамом!
— Албатта товуқ!
— Нимага?
— У хўрозни чап қовурғасидан яралган.
— Кеча Алишердан қарз сўрасам бермади. Алишер номард экан.
— Дўстим, сенга айтиб қўяй, мен ҳам номардман.