— Иванов?!
— Мен!
— Петров?!
— Мен!
— Сидоров?!
— Мен!
— Уч минг ўттиз?!
— ...
— Уч минг ўттиз?!
— Э, неча маротаба айтиш керак, Зозо менинг фамилиям, Зозо!
— Сиз бутунлай бошқа одамга айланишингиз керак! Уриниб кўринг!
— Йўқ ўртоқ судья, мумкин эмас.
— Нега ахир?
— Яқинда ҳужжатларимни қалбакилаштирганим учун ўтириб чиқдим...
— Мендан фотомодел чиқадими? -деб сўрабди.
— Йўқ, сиздан фақат фоторобот чиқиши мумкин.
— Эсимда. Мана, қара ён дафтаримга катта-катта ҳарфлар билан ёзиб қўйибман.
— Кўрдим.
— Агар шунақа эслатавериб жиғимга тегаверсанг, умуман ўчириб ташлайман.
— Эсингдами, Коля, биринчи жаҳон уруши йилларида окопларда аёллар ҳақида ўйламаслигимиз учун бизга таблеткалар беришган эди?
— Эсимда, албатта, пушти таблеткалар беришган. Тинчликми, нега эслаб қолдинг?
— Шунчаки ўзим... Назаримда ўша таблеткалар энди таъсир қиляпти шекилли...
— Хизмат кўрсатишингиз жуда-ям ёмон! Мен сўраган буюмларни ҳаттоки турган жойини ҳам билмайсиз. Маҳсулотлар пала-партиш тахланган, умуман тартиб йўқ...!
Қўрқиб кетган ёш сотувчи йиғлаб юборай деб турса, бояги харидор яна баланд овозда:
— Сизда ўзи инсоф борми? - деса, сотувчи қиз шошилиб:
— Бор-бор, бўлиши керак! Ҳозир топиб бераман...! - дермиш.
— Тўйинг қачон?
Иккинчиси:
— Билмадим. Йигитим аввал мени қариндошлари билан таништиради, кейин тўйимиз бўлади.
— Хўш, қариндошларникига бордингизми?
— Ҳа, энг узоқ қариндошлари билан таништиришдан бошлади. Кеча ҳайвонот боғини айланиб чиқдик.
Фақат ишлаганлари ишлаган!
— Алло, ким бу?
— Дўстим Алишер уйдами?
— Ҳа, у уйда!
— Телефонни унга бера оласизми?
— Йўқ!
— Нега ахир? Уйда дедингиз-ку?!
— Лекин мен кўчадаман-да!
— Ана шу тўхтаб турган Матизни орқасида тўхтатиб юборинг!
Шу заҳоти Матиз юра бошлабди. Маршрут ҳайдовчиси йўловчига қараб:
— Матизни ортидан қувлайверайми? – дермиш.