— Уруш шундай қаттиқ бўлдики, ўқ бамисоли ёмғир бўлиб ёғар эди, душман билан аралашиб кетиб қилич тагида қолибман, каллам узилиб, бўйнимнинг терисига илиниб қолибди...
Сухбатда Афанди ҳам бор эди, сўз қистирди.
— Урушда одам қизишиб кетгандан кейин шунақа бўлар экан-да, сизнинг бошингиз бўйнингизнинг терисига илиниб қолибди-ку, менинг бошим елкамдан тушиб, уч-тўрт юмалаганини билганим йўқ, уруша бердим....
— Менда ҳаммаси ҳақиқий пуллар эди. Фақат шу пулларни станокдан номига ўтказиб олдим холос.
— Бу иш сизга нимага керак эди?
— Янаги сафар ким билан ичишим кераклигини билишим учун.
— Буни қандай ўлдираман?
— Ия, чўктириб юбор, ўлади-қолади!
Хотини:
— Намунча куласиз?
Эр:
— Ануни хунуклигини қара, - деса
Хотини:
— Шунга шунчалик кулиш керакми? Мен йигирма йилдан бери сиз билан яшаб кулмаяпманку, - дебди.
Афанди телефонини олиб:
— Ҳа, хотинжон нима дейсан, - дебди.
— Бу дунёда ким чиройли, - деса
Ойна:
— Мен, - дермиш
— Қўрғоннинг ўзи ҳам баланд эди-ку, нега баланд кўтараётибсизлар?
— Саройга ўғри тушмасин, деб.
Бу жавобдан ажабланган Афанди айтар эди:
— Ташқаридан тушадиган ўғрига десангиз тўғри-ку, лекин ичкаридан чиқадиган ўғрига эллик пахса девор хам писанд эмас!
— Ахир бу "Тойота-а-а"! Барзангилар уни баттар тепкилай бошлашди. Охири чарчаб калтаклашдан тўхташганди, йигитча зўрға шивирлаб:
— Ахир бу "Тойота"! Рули ўнг тарафда-ку!
— Хўш, кирдингми?
— Йўқ.
— Нима, танловдан ўтолмадингми?
— Эшикдан ўтолмадим.
— Укам қулоғин керакми?
— Ҳа, ока, албатта керак!
Сартарош болани қулоғини шартта қайчилаб болани қўлига берди. Сартарош соч олишни давом этди. Бироздан сўнг сартарош яна сўради:
— Укам қулоғинг керакми?
— Йўқ! Йўқ керакмас!? Бақирди бола қўрқиб кетиб.
Сартарош болани қулоғини шартта қайчилаб ахлат челакка ташлаб юборди.