Бошқалар ҳақида латифалар

Қадим замонда бир қабила бўлган экан. Қабилани халқи жуда-ям содда, нима десанг ўшанга кўнавераркан. Бир куни ҳамма одамларни йиғиб, «Бугун соат 14:00да сизларни дорга осамиз. Келиш мажбурий!» дейишибди.
Айтилган вақтга етиб келган халқни бирортаси ҳам индамасмиш. — Ана кўрдингми, буларга барибир. Биттаси ҳам қарши чиқмайди. Нима десанг ҳам кўнаверади. Чопиққа ҳам, қурилишга ҳам, далага ҳам, кўча тозалашга ҳам йўқ демай кетаверади. Қара ҳеч бири индамаяпти, -деб туришса, биттаси аста қўл кўтарибди.
— Ҳайрият, ана бор экан-ку, ўз ҳуқуқини биладигани. Қани, марҳамат гапиринг! - дейишса, қўл кўтарган одам:
— Бир нимани сўрасам бўладими? – дебди.
— Сўранг, эшитаман, - дейишса,
— Осиш учун ипни ўзларинг берасизларми ёки ўзимиз билан олиб келайликми? - дермиш.
Аҳмад, Шуҳрат ва Шавкат деган безори йигитлар ярим тунгача ичиб ўтириб, маст ҳолатда ухлаб қолишибди. Уччаласи ҳам бир хил туш кўришибди. Тушида фаришта қабулига навбатда туришган экан. Биринчи бўлиб Аҳмадга кирибди:
— Мана бу қалин китобга сени гуноҳларинг ёзилган. Шу китоб билан бошингга ураман. Йиқилсанг, дўззахга тушасан, - дебди фаришта Аҳмадга.
Ичкаридан “гурс” этган товуш эшитилибди. Бироздан кейин Аҳмад эмаклаб, зўрға чиқиб келибди.
Иккинчи бўлиб Шуҳрат кирибди. Ичкаридан яна “гурс” этган овоз келиб, Шуҳрат ҳам эмаклаб чиқиб келибди.
Охирги бўлиб Шавкат кириб кетибди. Анчагача ҳеч қандай овоз эшитилмабди. Бир вақт ичкаридан Шавкат кулиб чиқибди.
— Нима, сени урмадими? – дейишса,
— Йўқ, китобни оғирлигидан кўтара олмади, - дермиш.
— Менинг исмим Баҳодир, дўстларим мени Баҳо деб чақиришади.
— Менинг исмим Рамзиддин, дўстларим мени Рам деб чақиришади.
— Менинг исмим Итолмас, дўстларим менинг исмимни тўлиқ айтиб чақиришади.
— Таътилдан қайтиб келгунингча ҳамма уй жиҳозларинг жойида эканми?
— Ҳа, бўлмасам-чи! Ҳатто чироқ ҳам ёқилганича турган экан.
Бир чувалчангни думи узилиб ярми ташқарида қолиб кетибди. Чувалчанг қайтиб ташқарига чиқиб, ўзини думини кўриб қолиб дебди:
— Салом, танишсак бўладими? Бу ерда нима қилиб турибсиз?
— Телевизор ҳеч қачон газетанинг ўрнини боса олмайди.
— Нимага энди боса олмас экан?
— Мана мисол учун, сен телевизорни юзингга босиб ухлай оласанми?
— Эшитдингми? Хумо деган янги тўлов тизими чиқар эмиш.
— Йўқ, эшитмадим. Яхши ишласа бўлди-да...
— Олдиндан бирор нима дейиш қийин. Авваллари Хумо лотереяси бўлар эди. Ишқилиб, бу Хумони ишлаш-ишламаслиги лотерея бўлмаса бўлгани...
Бир куни чироқ ичиб-ичиб, кейин ўчиб қолибди.
“Э” ҳарфи ҳар қандай вазиятда жуда керак бўлади.
Масалан, узоқ вақт кўрмаган танишингни учратганингда, ҳаммомдалигинг пайтида кимдир чироқни ўчириб қўйса, ҳаттоки кўчада сенга қўполлик қилиб кетишса!
“Ў” ҳарфи ҳар қандай вазиятда жуда керак бўлади.
Масалан, дўстингни янги кийимини мақташ учун, дўконда сиз танлаган кийим қимматлигини айтиш учун ва ҳаттоки, кўчада бировларга қўполлик қилиш учун!