Оила ҳақида латифалар
— Бу уйда ким хўжайин?, - деб бақирибди.
Қўлидаги това билан эрини бошига уриб: — сиз-да адаси, - дебди хотини.
Шу пайт қўшни аёл кириб келиб қараса, эр бурчакда ҳушсиз ётганмиш.
— Вой, эрингиз нега бу ерда ётибди?!, - деса,
— Уйнинг хўжайини қаерда хоҳласа, ўша ерда ётаверади, - дебди хотини.
— Нега хотининг билан ажрашдинг?
Дўсти:
— Хотиним икки ойдан бери "Сиз мени севмайсиз, мени севмайсиз" деб гапираверди...
— Хўш, кейин нима бўлди.
— Шу..., айтганидек бўлди...!
— Ўғлим, бу инсон ҳаёти учун ҳавфли! Бу ёққа бер!, - деб ўғлининг қўлидан олиб қўйса, бола хафа бўлиб:
— Дангасага иш буюрсанг - ақл ўргатади, - дермиш.
— Кеча эрим яна ичиб, жуда кеч келди. Индамай ётавердим. 10 минут шитир-шитир қилди.
Охири чидолмай гапирворди: "Ҳеч бўлмаса жавраб қўйсанг-чи, ётоқхона эшигини тополмаяпман!".
— Қизим, хонанг бунча тартибсиз? Қўғирчоқларинг бурчакларда ағдарилиб ётибди, идиш товоқлар ҳар ерга сочилиб кетган...
Қизи дебди:
— Ойижон, биз кеча "тўй-тўй" ўйнаганмиз. Қўғирчоқларим маст бўлиб қолишган, пешинда ўзига келишади.
— Оёғингизни кўтаринг, полни артиб олай!
— Оббо, полниям менинг ёрдамимсиз юволмайсан-а?!
— Зумраша ўғлинг яна оёқ кийимимни расво қилибди. Тувакка ўтиришни ўрганган эдинг-ку...?
Хотини:
— Туфлигингиздан бадбўй ҳид келаётган эди. Адашиб кетибди-да...
— Ойинга Telegram'da ёз, келиб овқатлантириб кетади.