Уддабуронлар ҳақида латифалар
— Ким жинни бўлса доскага чиқсин, - дебди.
Шунда бир бола чиқибди. Ўқитувчи сўрабди:
— Ҳа, жиннилигини тан олдингми?
Шунда бола:
— Йўқ мен ҳам сизга қўшилай, - дебди.
Уй эгаси эшикни очиб, тиланчини кўрибдию битта нон чиқариб берибди. Тиланчи эса:
— Менга торт берсангиз, дебди.
— Ие, нега? Доим нон олардингку?
— Бугун менинг туғилган куним...
— Нок ейcанми, шоколадми?
Алишер:
— Ноколад
— Менга хиёнат қилганмисиз?
— Бу нима деганинг?! Албатта йўқ! - дебди эри. Шунда хотини:
— Тўғрисини айтаверинг, хиёнат қилганмисиз? Барибир умрим тугаяпти, - деса, эри:
— Мабодо ўлмай қолсанг-чи!? - дермиш.
— Санга уйланаман, деса
— Онамдан сўранг, нима десалар, шу. Олой бозорига борсангиз, ўша ерда тиланчилик қиладилар, дебди.
Бола бориб, қизни онасига:
— Қизингизга уйланмоқчиман, деса
Онаси:
— Фақат битта шартим бор, дебди. Ўрнимда 3 кун тиланчилик қиласан.
Бола рози бўлибди. Орадан 3 кун, 5 кун, ҳатто 10 кун ўтса ҳамки бола қизникига бормабди.
Охири қизнинг онаси келиб:
— Синовимдан ўтдинг. Қизим саники, деса
Бола:
— Қизингам, санам керак эмассан. Йўқолларинг! Жойни ҳеч кимга бермайман, дебди.
— Нима ишинг бор, мени нега чақирдинг!— деди.
— Шоҳим, сиз кўзчи, диди баланд одамсиз, бир чамалаб кўринг-чи, ҳайдалган жой кўпми, ҳайдалмаганими?— деди Афанди.
Ниҳоятда аччиғланган подшо:
— Аблаҳ, менинг овимга ҳалал бердинг!— дедида жўнаб қолди. подшо бироз юргач, Афанди яна ийиб кетди-да, олтинларни унга бергиси келиб чақирди:
— Шоҳим, қайтинг, бир хум олтин бераман! Олтиннинг номини эшитган подшо отининг бошини буриб қайтиб кела бошлади. Бироқ у етиб келгунча Афанди яна айниб қолди-да:
— Шоҳим, бир назар солиб қаранг, ола ҳўкизим тез юрадими, қораси илдамми? — деди Афанди.
Подшо ўз ичида: «Бу жинни одам экан» деб хаёл қил-ди-ю отни чоптириб кетди.
Афанди қўшни тугатиб, кечқурун хумни кўтариб уйига келди. Хумни уйга қўйиб, ҳўкизларни жойлаш учун молхонага кириб кетди. Хотини хумни қараган эди, ичи тўла олтин. У дарров олтинларни сандиққа солиб, хумни тош билан тўлатиб қўйди.
Афанди молхонадан чиққунча яна олтинларни подшога бергиси келиб қолди-да, хумни қопга солиб кўтариб, саройга қараб жўнади. Подшо беклари билан кенгашиб ўтирар эди. Афанди ўртага кириб бориб:
— Шоҳим, сизга бир хум олтин олиб келдим,— деди-да хумни гиламга ағдарди.
Ундан тўкилган тошларни кўриб, ҳамма ажабланди. Афанди хижолатдан чиқиш учун, деди:
— Борди-ю, шу хум тўла тилла бўлганда, неча ботмон келар эди?
— Ойи қизингизни олиб кетинг! Қизингиз менга ёқмади. Аранг бир ой чидадим. Менга бунақа хотин керакмас!
Қайнона:
— Вой шўрим қурсин. Куёв бола ҳар қанақа олинган маҳсулотни 3 кун муддат ичида қайтариш керак. Ўз вактида қайтарилмаган маҳсулотга ишлаб чиқарувчи жавобгар бўлмайди!
— Ҳа, Афанди нима қилиб ўтирибсиз!—сўради.
— Ғоз шўрва ичаётибман,— жавоб берди Афанди.
— Гўшти қани, йўқ-ку?
— Гўштини тузлаб патига ўраб қўйдим, ҳув, ана!— деб учиб кетаётган ғозларни кўрсатди Афанди.
— Хўжайин, овқатим ширин чиқдими?
— Ҳааа, роса..., худди молни тезагидай ширин экан, - деса.
Хотинига ҳам алам қилиб:
— Қойил-е дадаси, татиб кўрмаган нарсангиз йўғ-а.