Уддабуронлар ҳақида латифалар
— Мени ҳамёнимда иккита беш мингталик бор эди. Бу ерда ўнта минг сўмлик турибди-ку?! - деса, болакай:
— Биласизми, олдин ҳам биттасини ҳамёнини топиб бергандим. У менга миннатдорчилик билдириш учун майда топа олмаганди. Шунга пулларингизни майдалаб қўйдим, - дермиш.
— Мени ҳеч қаерга олиб бормагансиз...!
Эр:
— Майли, эртага ахлат ташлашга бирга олиб кетаман.
— Сизларда "Қандай қилиб 1 ой ичида миллионер бўлиш мумкин?", - деган китоб борми?
— Бор! Мана, марҳамат! Лекин сизга тавсиямиз — бу китобга қўшиб "Жиноят кодекси"ни ҳам сотиб олинг.
— Қара, Афанди, жуда муғомбир ов кўрган қув кийик экан, менинг ўқимга чап бериб кетди-я.
Афанди Подшога таскин бериб, айтди:
— Агар кийикнинг ўрнида юзта одам бўлса ҳам бехато урган бўлар эдингиз, кийик ҳам овми!
— Илтимос, чўнтагимдан пул олиб, пиво беринг... қўлларим гипсланган...
— Гап бўлиши мумкин эмас, - дебди бармен ва пивога яраша пул олиб, пиво қуйиб берибди.
— Худо хайрингизни берсин, пивони оғзимга яқинлашитириб қўйинг...
— Мархамат, ака!
Шу тариқа бир неча бокал ичибди.
— Ука, хожатхоналарингиз қаердалигини айтолмайсизми?
— Айтаман! Бу ердан 5 километр наридаги ёқилғи қуйиш шохобчасида!
Бир киши сўрабди:
— Афанди, нега нуқул бойни хатларини бепул ёзиб берасан? Ахир у сенга ҳақ тўламайди-ку?!
Афанди дебди:
— Агар бойни хатларини ёзиб бермасам, у менга кўп пул тўлай бошлайдими???
— Ҳа, ям-яшил, кенг дала!
— Қўйлар яшайдиган қўрани-чи, биласанми?
— Ҳа, атрофи тахта билан ўралган...
— Италияни харитадаги кўриниши қандайлигини биласанми?
— Йўқ. Нимага мендан буларни сўраяпсан?
— Шунчаки, географиядан кўра, сигир, қўйларни яхшироқ тушунишингни исботлаб бермоқчи эдим.
— Ие, хотин оёғингга нима қилди?
— Стулга чиқиб ойна артаётганидим, йиқилиб тушдим.
— Оёқ бутунми, синмадими ишқилиб?
— Сингани йўқ-ку, бир оз оғрияпти.
— Мен сендан стулни оёғини сўраяпман?!
— Ойижон, сиз мени яхши кўрасизми?
Онаси:
— Ҳа, ҳа қизалоғим! Албатта.
— Телефон гўшагини адамга беринг.
— Ана адажон эшиттингизми? Ойим рухсат бердилар!
— Ҳа, нима дейсан?! Нега менинг уйқумни буздинг деб дўқ қила бошлади Афанди.
— Биродар, сен яхши кишига ўхшайсан, бир нарса сўрамоқчи эдим, шуни айтиб бергин.
— Хушомаддан Афанди эриб кетиб, ҳовридан тушди:
— Қани, сўра-чи, нима демоқчисан?
— Бу мамлакатнинг подшоси золимми, одилми? Ростини айт.
— Э биродар, нимасини айтасан, у шундай қонхўр, золимки...— деб ёмонлаб кетувди, «қаландар» гапини бўлди:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен Подшо бўламан.
Афандининг баданига титроқ турди, лекин сир бой бермади:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен шу шаҳарнинг жинниларидан бўламан. Ҳар ойда уч кун жинни бўламан. Мана бугун жиннилигим бошланган кун.