Уддабуронлар ҳақида латифалар

Бир аёл тиқилинчда ҳамёнини тушириб қўйибди. Бироздан кейин ёшгина бола аёлни ҳамёнини қайтариб берибди. Аёл ҳамёнини очиб кўриб болага:
— Мени ҳамёнимда иккита беш мингталик бор эди. Бу ерда ўнта минг сўмлик турибди-ку?! - деса, болакай:
— Биласизми, олдин ҳам биттасини ҳамёнини топиб бергандим. У менга миннатдорчилик билдириш учун майда топа олмаганди. Шунга пулларингизни майдалаб қўйдим, - дермиш.
Хотин эрига:
— Мени ҳеч қаерга олиб бормагансиз...!
Эр:
— Майли, эртага ахлат ташлашга бирга олиб кетаман.
Ёш йигитча китоб дўконида сотувчидан сўрабди:
— Сизларда "Қандай қилиб 1 ой ичида миллионер бўлиш мумкин?", - деган китоб борми?
— Бор! Мана, марҳамат! Лекин сизга тавсиямиз — бу китобга қўшиб "Жиноят кодекси"ни ҳам сотиб олинг.
Афанди Подшо билан овга чиқди. Подшо бир кийикни қувиб бориб отган эди, ўқи хато кетди. Ўзини жуда ҳам мерган деб, ҳар доим мақтаниб юрган Подшо Афандининг олдида хижолат бўлди-да, ўзини оқлай бошлади:
— Қара, Афанди, жуда муғомбир ов кўрган қув кийик экан, менинг ўқимга чап бериб кетди-я.
Афанди Подшога таскин бериб, айтди:
— Агар кийикнинг ўрнида юзта одам бўлса ҳам бехато урган бўлар эдингиз, кийик ҳам овми!
Бир йигит барга кирибди. Уни икки қўли ҳам гипсланган экан. Барменга яқинлашибди.
— Илтимос, чўнтагимдан пул олиб, пиво беринг... қўлларим гипсланган...
— Гап бўлиши мумкин эмас, - дебди бармен ва пивога яраша пул олиб, пиво қуйиб берибди.
— Худо хайрингизни берсин, пивони оғзимга яқинлашитириб қўйинг...
— Мархамат, ака!
Шу тариқа бир неча бокал ичибди.
— Ука, хожатхоналарингиз қаердалигини айтолмайсизми?
— Айтаман! Бу ердан 5 километр наридаги ёқилғи қуйиш шохобчасида!
Афандининг бир бой қўшниси бор экан. У бой нуқул афандига хатларини бепул ёздириб юраркан.
Бир киши сўрабди:
— Афанди, нега нуқул бойни хатларини бепул ёзиб берасан? Ахир у сенга ҳақ тўламайди-ку?!
Афанди дебди:
— Агар бойни хатларини ёзиб бермасам, у менга кўп пул тўлай бошлайдими???
— Дўстим, сигирлар ўтлайдиган ўтлоқни биласанми?
— Ҳа, ям-яшил, кенг дала!
— Қўйлар яшайдиган қўрани-чи, биласанми?
— Ҳа, атрофи тахта билан ўралган...
— Италияни харитадаги кўриниши қандайлигини биласанми?
— Йўқ. Нимага мендан буларни сўраяпсан?
— Шунчаки, географиядан кўра, сигир, қўйларни яхшироқ тушунишингни исботлаб бермоқчи эдим.
Эр ишдан келса, хотини оқсоқланиб юрганмиш:
— Ие, хотин оёғингга нима қилди?
— Стулга чиқиб ойна артаётганидим, йиқилиб тушдим.
— Оёқ бутунми, синмадими ишқилиб?
— Сингани йўқ-ку, бир оз оғрияпти.
— Мен сендан стулни оёғини сўраяпман?!
Ёш қиз онасига қўнғироқ қилиб сўради:
— Ойижон, сиз мени яхши кўрасизми?
Онаси:
— Ҳа, ҳа қизалоғим! Албатта.
— Телефон гўшагини адамга беринг.
— Ана адажон эшиттингизми? Ойим рухсат бердилар!
Подшо қаландар либосида йўлда кетаётган эди. Афанди бир дарахтнинг соясида ухлаб ётган экан. Подшо уни уйғотди.
— Ҳа, нима дейсан?! Нега менинг уйқумни буздинг деб дўқ қила бошлади Афанди.
— Биродар, сен яхши кишига ўхшайсан, бир нарса сўрамоқчи эдим, шуни айтиб бергин.
— Хушомаддан Афанди эриб кетиб, ҳовридан тушди:
— Қани, сўра-чи, нима демоқчисан?
— Бу мамлакатнинг подшоси золимми, одилми? Ростини айт.
— Э биродар, нимасини айтасан, у шундай қонхўр, золимки...— деб ёмонлаб кетувди, «қаландар» гапини бўлди:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен Подшо бўламан.
Афандининг баданига титроқ турди, лекин сир бой бермади:
— Мени танийсанми?
— Йўқ.
— Мен шу шаҳарнинг жинниларидан бўламан. Ҳар ойда уч кун жинни бўламан. Мана бугун жиннилигим бошланган кун.