— Ҳозир, жим тур! Мана бўлай деб қолдим…
— Э, беринг бу ёққа шланкани! Ҳамма ёқ сув бўлиб кетди-ку!
— Хўш, ранг-баранг маҳлуқ! Гапиришни биласанми? – деса, тўти унга:
— Сен ўзинг учишни биласанми? – деган экан.
Бир дугонанг бувижон бўлса, яна бошқаси декретга чиққан бўлади...
Немислар биринчи аскарни ичкарига олиб кириб сўрашибди:
— Электр стулда қийнайликми ёки уриб қийнайликми? – дейишса, аскар:
— Стулга ўтирақолай. Урганингизга чидай олмайман, - дебди.
Немислар аскаримизни стулга ўтқазишса, бир пайт ток ўчиб қолибди.
— Омадинг бор экан. Майли, бор кетавер! Кейингисини олиб киринглар! - дейишибди.
Аскар ташқарига чиқиб, шеригига шоша-пиша: “Ток йўқ, ток йўқ” дейишга улгурибди.
Немислар иккинчи аскарни олиб кириб, “Электр стулга ўтирасанми ёки калтак ейсанми?” дейишса, содда аскар “Ток йўқ-ку!” – деган экан.
— Қайтими керак эмас! - десам, сотувчи:
— Пулингиз кам чиқди, тўхтанг! – деб қолса бўладими…!
— Қаранг-чи бемор, мен қайси ҳарфни кўрсатяпман?
Бемор:
— Қаердасиз ўзи?
— Нега қизлар китоб ўқишдан кўра, кўзгу олдида кўп вақтини ўтказишади?
— Чунки аҳмоқ йигитлар, кўзи ёмон кўрадиган йигитлардан кўра кўпроқ учрайди.
Сотувчи қутига қўлпоқни ўрнига адашиб аёлларнинг тунги кўйлагини солиб берибди.
Йигит бир варроқ қоғозга ушбу сўзларни ёзиб, қутини севган қизининг уй манзилига жўнатиб юборибди.
“Севгилим! Сизга нима совға беришни узоқ ўйладим. Ваниҳоят, энг яхши совға шу бўлса керак деган умидда олдим. Уни дўкондаги сиз тенги бир қизга кийдириб кўриб, олдим. Бу совғамни кийиш ва ечиш жуда осон экан, ўзим кўрдим...”
— Менга ҳам сақич бер, - деса набира:
— Қолмади, - дебди.
— Ҳаммасини бирданига еб юбордингми?, - деса, набира:
— Йўқ, битта-битта едим, - дермиш.
Ўқитувчи:
— Ҳўш, сен ўзингни аҳмоқ, ландовур, дангаса деб ўйлайсанми? – деса, бола:
— Йўқ устоз! Бир ўзингиз турганингизга ҳижолат бўлдим. Сизга далда бериш учун турдим! – дермиш.