— Ўғлим, нега кундалигинг у ерда турибди?
Ўғли:
— Бугун у “2” баҳо олди. Шунга жазолаяпман, - дермиш.
— Бу ер банкми? Менга кредит беринг! – дебди.
— Йўқ, - дебди аптека ходими.
— Нега унда боядан бери фақат пул санайсиз? – деган экан йигит.
— Ойи, анави қушча қандай қилиб бунчалик тез учиб кетяпти?
— Сенинг ҳам думингга ўт қўйишса, шундай учиб кетасан.
— Озгина сурилинг, - деса, қиз рус экан тушунмай қараб турибди. Шунда йигит қизга нима деб гапиришни билмай:
— Чуть-чуть иди пошёл... – деган экан тиржайиб.
— Акобир, сенга ноҳуш хабар айтмоқчиман: Сен охирги пайтларда қандайдир ғалатироқ бўлиб қолгансан.
Акобир:
— Ҳўш, қанақа хабар айтмоқчисан?
— Шу ҳам муаммоми? Имтиҳон оладиган ўқитувчинг ёзган композициясини олгин-да, бошидан охиригача тескари ўгириб ёзгинда, топшириб чиқавер! – деб маслаҳат берибди.
Талаба ҳафа бўлиб:
— Унақа қилиб кўрдим, устозим ёзган мусиқасини тескари чалиб кўрсам, Бетховенни мусиқаси чиқяпти.
— Салом заправкадагилар. Орангизда 3 кун аввал метан қуйгани кетган ўғлим ҳам бор.
Ўғлим Анваржон, телефонингни қуввати тугаб қолган бўлса керак, телефон қилсам "ўчирилган" деяпти.
Ўғлим, сен мени тинглаётган бўлсанг, яхшилаб эшит! Сен кетган кунинг хотининг ўғил фарзандлик бўлди. Бугун уйга жавоб беришди. Боланг ва хотининг соғ-саломат.
Ўғлингни исмини яхши ният билан Метанбек деб қўйдик. Умри заправкадаги навбатлардагидек узоқ бўлсин.
Кейинги ҳафта бешик тўй. Имкон қилиб кела олсанг келгин болам. Бўлмаса хафа бўлмаймиз. Тушунамиз ҳолатни, деб онанг.
Руслардан бири:
— Андрей Москвич! – дебди.
Икинчиси:
— Владимир Запорожец, - дебди.
Шунда зийрак афанди:
— Насриддин Нексия, - деган экан.
— Хўш, тинчликми? Бошлиқ нима деди?
— Иккита янгилигим бор. Битттаси яхши, иккинчиси ёмон...
— Ёмонидан бошлайқол!
— Мени ишдан бўшатишди.
— Яхшиси-чи?
— Сен ҳам бўшатилдинг!
— Йўқ, эшитмадим. Яхши ишласа бўлди-да...
— Олдиндан бирор нима дейиш қийин. Авваллари Хумо лотереяси бўлар эди. Ишқилиб, бу Хумони ишлаш-ишламаслиги лотерея бўлмаса бўлгани...