— Аканг тухум қовурибди.
— Нима, акам товани тополмабдиларми?
— Мени ёлғизим, ширин болам, келажагим мени! Сен мени ҳаёт ўйинимда урган голимсан! Шунда хотини эрига қараб:
— Мен-чи адаси? – дебди.
Шунда эр хотинига:
— Сен ҳам урган голимсан. Фақат ўз дарвозамга уриб қўйган – автоголсан, - дермиш.
— Дарс пайтида тайёрлаган таомлардан ўзингиз ҳам ейсизларми?
Қиз йиғламсираб:
— Ейишга мажбурлашади, - деган экан.
— Мен совуқ қотяпман. Менга кўрпа узатиб юборолмайсизми?- деб нозланибди.
— Келинг, бу тун бир-биримизни эр-хотин деб тасаввур қиламиз,- дебди бошлиқ
Котиба хурсанд бўлиб:
— Бажонидил! - дебди
— Ундай бўлса кўрпани ўзинг ол! Қўлинг синмаганку ахир! - деб ўшқирибди бошлиқ
— Айтингчи, қўшхотинлик билан қўшэрликни фарқи нимада?
Конфуций индамай, икки чойнак чой билан иккита пиёла опкелиб аёлга айтибди:
— Битта чойнакдан иккита пиёлага чой қуйчи.
Аёл уни айтганини қилибди.
— Қалай ёқяптими?
— Ҳа, - дебди аёл.
— Энди битта пиёлага иккита чойнакдан чой қуйчи.
Аёл яна у айтгандай қилибди.
— Хўш қалай ёқяптими?
— Жудаям, - деса,
— Тур йўқол-е ахмоқ, туппа-тузук ривоятни расво қилдинг, - деган экан.
— Ада, сиз кўзингизни юмиб имзо қўя оласизми?
— Ҳа, нима эди? – дебди адаси.
— Ундай бўлса, кундалигимга қўзингизни юмиб, қўл қўйиб беринг...! – дермиш болакай.
Бой афандини камситмоқчи бўлиб:
— Ҳа, афанди, сенмидинг? Мен бўлса мол келяпти деб ўйлабман, - деса, афанди ҳозиржавоблик билан:
— Ие, бойота! Мен сизни одамга ўхшатиб юборибман, сиз экансиз-ку, - деган экан.
— Ҳой ўргилай, анави Шоирахон бор-ку, нариги маҳалладаги... Кеча поликлиникага чиқсам, ўшани кўриб қолдим денг. Уялмай-нетмай, поликлиникани йўлагида писта чақиб турибди!
— Вой, қўриб кетсин!
— Уни писта чақишига қарайман деб, қўлимдаги пивони тушуриб юбордим.