— Вақтим йўқ! Мен китоб ёзишим керак...
— Дада, - деди йигит уни танимай турган Афандига, - нима, мени танимаяпсизми?
— Йўқ, таниёлмай турибман, - деди Афанди йигитга бошдан-оёқ тикилиб.
— Ахир мен, сиз бундан 10 йил олдин шаҳарга нос олиб келиш учун юборган ўғлингизман! Ўшанда шаҳарда қолиб кетиб, ишга кирдим. Уйли-жойли бўлдим, машина сотиб олдим, бойиб кетдим! Дуруст қилибманми, дада? – дебди йигит қувониб.
Афанди ҳечам хурсанд бўлмай:
— Хўш, нос қани? – дермиш.
Месси:
— Мени бир нечта кубокларим бор, - дебди.
Рональдо эса:
— Менда эса, Ўзбекистондаги “Уммон” гуруҳини дастхати бор, - деган экан.
— Доктор менга ёрдам беринг. Фикру ҳаёлим фақат телеграмда, кундузи ҳам, кечаси ҳам группадаман! Нима қилай, маслаҳат беринг...
Врач:
— Бу жиддий касаллик. Юринг, сиз билан личкада гаплашамиз.
Стол устидаги ноз-неъматларга қараб ўтирса, официант бола келиб, ликопдаги француз салатини аралаштириб ташлабди. Отахон хафа бўлиб официантга:
— Эҳ болам-а! Туппа-тузук турган овқатни кавлаб нима қилардинг?! – деган экан.
— Жим кетгин, асабимни “бузмасдан”! Ўзи кеч қолиб кетяпмиз, - деса, шогирд:
— Ҳа, тўйни эгаси сўраса, биз бир соат олдин бошлаганмиз деймиз, - деган экан.
— Сен нега чўмилмаяпсан? - деб сўрашса, балиқ:
— Мени купальнигим қолиб кетибди, - дермуш.
Икки ўртоқ эшагини қидириб кетаётишса, олдиларидан балиқ овлаб ўтирган отахон чиқибди.
— Ота, шу ердан бирор эшак ўтмадими? – дейишса, отахон:
— Йўқ, эшак ўтмади. Лекин чироқлари йўқ битта мотоцикл росса катта тезликда ўтди, - дермиш.
Сабаби, 28 ёшли йигитлар 18 ёшли қизлардан ҳам ёш кўринишади.