Эртасига чумолини кайфияти йўқ юрган экан, ҳайвонлар:
— Нима бўлди? - дейишса, чумоли:
— Филни ўлимида мени айблашяпти, - дермиш.
— Овқатингларни еб олинглар, - дебди.
Ҳамма жиннилар липопчани тақиллатиб овқатланаётган ҳаракат қилаверишибди.
Фақат биттаси емасдан ўтирса, бошлиғи:
— Нега овқатингни емадинг? - деса, жинни:
— Булар жинни-да, иссиқ овқатни ейишяпти. Мен совиса ейман, - дермиш.
— Ада, сиз неча йилдан бери даъво топа олмаган касалликка даъво топдим. Беморларни даъволадим, - деса, отаси энсаси қотиб:
— Тентак, шу касаллик ортидан неча йилдан бери сизларни боқиб келаётгандим-ку...! - дермиш.
— Нега?
— Нуқул электр қувватлагичда туради...!
— Қара анави қизни. Ҳозир йигирма ёшли йигит бўлсам танишардим, - деса, иккинчиси:
— Эсингни еганмисан, яна йигирма йил ишламоқчимисан? - дермиш.
— Кўринглар. Фақат ёқманглар.
— Балки унга машина совға қилармиз?!
— Ўтган йили совға қилдик-ку...
— Балки яхта совға қилармиз?!
— Иккита яхтаси бор-ку, нима қилади учинчисини...!
— Балки бир кунга навбатчиликда бир ўзини қолдирармиз?
— Ҳа йўқ...! Бу жуда катта совға бўлади!!!
— Жавоб бера қолинг, жуда-ям чарчадик...
Ўқитувчи:
— Яхши. Мана шу қўлимдаги ручканинг сиёҳи тугаса, уйга кетасизлар.
Талабалардан бири:
— Ручкангизни беринг. Мен сиёҳини ичиб юборақолай!
Бир куни иккаласи иш жойида "русчасига" ароқни росса ичиб, қора танлиси оёқда туролмай қолибди.
Оқ танли америкалик шеригини орқасига кўтариб олиб кетаётса, бирданига қурилиш қоровули бақириб қолибди:
— Ҳой, тўхта! Сақични ташла жойига!!!
— Бас қил қизим! Саккиз йилдан бери гапни шундан бошлайсан! Врач бўлиб ишлайсан-ку ахир.