— Бувижон, нега кўзойнак тақасиз?
— Кўзойнак тақмасам яхши кўролмайман-да, қўзичоғим.
— Бўлмаса, кўзойнагингизни тақмай туринг, қўзичоғингиз дастурхондаги конфетлардан еб тўйиб олсин.
Докторлар шиори: «Пулинг йўқми, соғ бўл....»
Кунлардан бир кун машҳур италян қўшиқчиси Энрико Карузо ижодининг илк даврида кичик бир шаҳар саҳнасида концерт бераётганди. Шу пайт томошабинлардан бири унга қарата карам бошини отиб юборади. Қўшиқчи ўзини йўқотмай шундай жавоб қилади:
— Айрим томошабинлар менинг ижроимдан таъсирланиб калласини йўқотиб қўйишди.
Қишлоққа янги келин тушибди. Келин ҳар куни қудуқдан сув олиб келишда битта шўх йигит ҳуштак чаларкан. Келин қайнонисига бу ҳолни айтса, қайнонаси қошини қоқиб, уйга бошлаб келишини айтибди.
Эратаси келин ортидан йигит келибди, йигитни ушлаб олган қайнота ва қайнона эрталабгача ун тегирмонида эшакни ўрнида ишлатишибди.
Кейинги куни келин ўтиб кетаётиб ҳуштак чалиб қошини қоқса, йигит:
— Ҳа, унинг тугадими?, - дермиш
Ўғил армиядан келибди. Ота—онаси кутиб олишибди, стол тузатишибди. Отаси дебди:
— Ўғлим арок ичамизми?
— Йўқ, яхшиси шампанский ичамиз.
— Ўғлим шашлик еймизми?
— Йўқ, яхшиси конфет ейман.
Бироз вакт ўтгач ўғли хожатхонага ўтибди.
Отаси милтиғини кўтариб югуриб чиқибди.
Онаси:
— Ҳа, дадаси қаёққа?!
— Агар бу ўғлинг ўтириб сийса отиб ташлайман!!!
Футбол шарҳловчиси:
— Бизнинг жамоамиз урган ажойиб, чиройли бир голимизга рақибларимиз арзимаган учта гол билан жавоб қайтаришди.
Афандининг бир қизи бор экан. Унга бирдан уч йигит ошиқ бўлибди. Учаласи уч юртдан экан, биринчиси: ўзбек, иккинчиси: рус, учинчиси: немис экан.
Афанди уларга шарт қўйибди:
— Ўзингизга ёққан гулни олиб келинглар. Улар олиб келибди.
— Энди ҳар ким ўзи олиб келган гулни есин, - дебди.
Ўзбек лола олиб келган экан, уни бемалол ебди. Рус атиргул олиб келган экан. У гулни еяр экан, ҳам кулармиш, ҳам йиғлармиш.
— Нега йиғлаяпсан, деб сўрашса
— Атиргулнинг тикани бўғзимга тиқиляпти, - дермиш.
— Унда нега кулаяпсан, -деб сурашса
— Ану немис кактус кўтариб келяпти, - дермиш.
Пошшо Афандидан ғазабланиб, «Иккинчи юзингни кўрмайин!» деди-да, уни саройдан ҳайдаб чиқарди.
Кунларнинг бирида у кўчага чиққан эди, одамларнинг кўча супуриб, сув сепиб, йўлнинг икки томонига тизилишиб турганларини кўрди.
— Нима гап? — ажабланиб сўради у.
— Пошшо ўтади,— кимдир жавоб берди.
Афанди одамлар қаторида турган эди, пошшо келиб қолди. У дарҳол пошшога орқасини қилиб турди. Пошшо ғазабланиб қичқирди:
— Қандай одамсан, нимага тескари турибсан!
— Иккинчи бетингни кўрмайин деган эдингиз, шоҳим бетимни кўрмаса, кетимни кўрсин деб турибман,— жавоб берди Афанди.
Тинчлантирувчи дори оламан деб, дорихонага кирганийдим.
Нархини билиб, тинчим бузилди.
Қиз:
— Жоним, мени уйқим келяпти, эртак айтиб беринг!
Йигит:
— Мен сизга уйланаман!