Бир тўйда ярим тунгача базм бўлибди-ю охири ўртакаш бир отахонни ўртага чақириб:
— Отахон дуо қилиб беринг, - дебди.
Отахон ўртакашни олдига келса, ўртакаш отахонни қулоғига замонавий BLUETOOTH микрофонни тақиб гапиринг, - дебди.
Отахон ўртакашга қараб:
— Менга микрофон бер, - деса.
Ўртакаш:
— Отахон гапираверинг ҳамма эшитяпти, - дебди.
Отахон жаҳли чиқиб:
— Микрофон бер-э, - деса.
Ўртакаш отахонни қўлига битта стаканни бериб, мана микрофон энди гапиринг, - деса.
Отахон гап бошлабди:
— Мана бугун жиянимиз Абдусаттор... жиянимиз Абдусаттор, - дебди-ю.
Келинни исми эсидан чиқиб қолиб, стаканни орқасига яшириб, ўртакашга қараб:
— Ану алвастини исми нимайди, - дермиш.
Йигит қиз танишуви:
Йигит:
— Яхши қиз, сизга қанақа йигитлар ёқади?
— Менга ҳарбий йигитлар ёқади улар қўрқмас бўлади. Яначи-яна ҳинд йигитлари ёқади, улар жудда эҳтиросли бўлишади.
— Яначи?
— Корейс йигитлари ёқади улар моҳир қиличбоз бўлишади.
— Унда танишиб қўяйлик, оддий лейтенант Амитабх Жумонг.
Бир фермер отахоннинг оқ ва қора моллари боракан. У отахондан журналистлар интервью олгани келишипти.
— Отахон бу молларингиз бир кунда қанча сув ичишади?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 2 пақир сув ичади кунига...
— Қорасичи???
— Уям...
— Отахон бу моллариз кунига қанча хашак ейди?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 4 тоғорадан хашак ейди..
— Қорасичи?
— Уям...
— Отахон бу моллариз кунига қанча сут беради?
— Оқими қорасими?
— Оқи?!
— 15 литрдан сут беради болам...
— Қорасичи???
— Уям...
— Эй, отахон одамни эзвордингиз. Савол берсак, оқими қорасими дейсиз, оқи десак, мана бунча дейсиз қорасичи десак уям дейсиз. Бу нимаси?
— Эй болам оқи узимникида.
— Ҳа тушунарли қорасичи, деса...
— Уям.... дермиш
— Ёш мутахассис билан тажрибали мутахассиснинг қандай фарқи бор?
— Ёш мутахассис ишлашни билмайди, тажрибалиси эса ишламасликни билади.
Подшо Афандига бир эшакни мулла қилиб берасан, деб топширди. Афанди ўн йил муддат билан хизмат ҳақига минг тилла сўради. Подшо Афандининг таклифига кўнди ва шундай шарт қўйди:
— Айтган муҳлатингда эшакни мулла қилиб бермасанг бошингни оламан! Афанди ҳам шартга рози бўлди ва минг тилла билан эшакни олиб уйига жўнади. Афанди воқеани хотинига айтиб берган эди, у жуда қўркиб кетди.
— Вой, шўрим қурсин, эшак ҳам мулла бўладими?
— Эй, хотин! — таскин бера бошлади, Афанди,— нимага қўрқасан, ўн йилгача ким бору ким йўқ, ё Подшо ўлади, ё эшак.
Подшо бир маросимда атоқли одамларга тўн кийгизди ва Афандини масхара қилиш учун унга эшакнинг тўқимини берди. Аъёнлар қатори Афанди ҳам подшони дуо қилиб, миннатдорчилик билдирди, сўнг бундай деди:
— Сизларга шоҳим одамлар киядиган тўн бердилар, менга эса, шоҳона лутф-карамлар қилиб, ўз кийимларини ечиб бердилар.
Шаҳар ҳокими овқатдан бошқа нарсани сира ўйламас эди. Бир куни у шаҳарнинг кўзга кўринган одамларини чақириб, улардан билган овқатларининг номини ёзиб беришини талаб қилди.
Улар орасида Афанди ҳам бор эди. У ҳокимдан эрталабгача муҳлат олиб кетдида, нонуштада келиб ҳокимга арз қилди:
— Асал билан саримсоқ пиёз қўшиб қовурилса, ажойиб овқат бўлади.
Ҳоким дарҳол ошпазига ўшандай овқат тайёрлашни буюрди.
Овқат келтирилгач ҳоким бир қошиқ еди-да, Афандига қараб қичқирди:
— Ўзинг топган овқатингни ўзинг е, аҳмоқ! Афанди ноилож ея бошлаган эди, ҳоким сўради:
— Қалай, ажойиб лаззатли овқат эканми?!
— Тақсир, мен буни фақат ўйлаб кўрган эдим, холос. Бирор марта бундай овқат қилиб еган эмасман. Энди билсам, хаёл ҳақиқатга тўғри келмас экан,— жавоб берди Афанди.
Афанди бир қурумсоқ бойда қароллик қилар эди. Бир куни бой меҳмонга кетаетиб, Афандига қиладиган ишларни тайинлади:
— Қўй, сигир, товуқларга яхши қара! Товуқларнинг боши ердан, мол, қўйларнинг боши охурдан узилмасин! Ҳовли саҳнини тозалаб, ёғ тушса ялагудек қилиб қўй!
Хўжайин кетгач, Афанди товуқларни парвариш қила бошлади, ҳар қанча дон берса ҳам товуқлар уни еб бўлиб, дарҳол бошини ердан кўтарар эдилар. Аччиғланган Афанди товуқларни тутиб ҳаммасининг бошини узиб, ерга ташлади «мана, энди ердан кўтарилмайдиган бўлди» деди ўз-ўзига. У молхонага кириб, қўй, молларни парвариш қила бошлади. Аммо улар ҳам ем-хашакни еб бўлиб, бошларини охурдан кўтаришар эдилар. Афанди ҳайвонларнинг ҳам бошини кесиб, охурга ташлади ва «энди, охурдан кўтарилмайдиган бўлди», деди ўзича. Бу ишлардан бўшагач, ҳовлини супурди-да, бойнинг хумдаги ёғини эритиб ерга сепди. Ишларни саранжомлагач, энди дам олишга ўтирган эдики, бой қайтиб келди, аҳволни кўриб бақирди:
— Бу нима қилганинг, ҳаромзода!
— Хўжайин, топшириқларингизни жону дил билан бажардим, мана, молларнинг бошини охурдан, товуқларнинг бошини ердан узилмайдиган қилиб қўйдим. Ҳовлингизни шундай тозаладимки, ишонмасангиз, мана ёғ ҳам сепдим, ялаб кўрингчи,— деди Афанди
Кечаси бир қиз арвоҳлардан қўрқиб қабристон олдидан ўтолмай турган экан, бир йигит кeлиб қолибди.
Қиз:
— Жон ака, мeни шу қабристондан ўтқазиб қўйинг, - дeбди.
Йигит: "Ҳўб бўлади", дeб қизни зeриктирмай латифалар айтиб, кулдириб ўтқазиб қўйибди.
Қиз хурсанд бўлиб "сиз ажойиб инсон экансиз", дeса.
Йигит:
— Эҳ, сиз мани тириклигимда кўрганингизда эди, - дeрмиш
— Дугонам хасрат қиляпти:
— Кўйлак сотиб олгани боргандим, сиғмади.
— Хафа бўлганимдан торт сотиб олдим...
— Сиғиб кетди, тушмагур!!!