Азадор аёл чалғиш учун почтасига кириб хатни ўқибди-ю, ҳушидан кетиб йиқилибди. Мониторда эса қуйидаги матн турарди:
"Салом азизам! Менсиз зерикиб қолмадинми? Келиб жойлашиб олдим. Бу ерда интернет жуда яхши ишлар экан. Шароитлар зўр! Лекин сенсиз татимаяпти. Сенга ҳам жой буюртириб қўйдим. Тезроқ келақол!”.
— Ҳа, ярамаслар биз қийналиб ўт ёққанда биронтанг йўқ эдинг. Энди исинмоқчимисизлар? Йўқолинглар исинишга қўймаймиз, - дермиш.
— Ия, бу сизникими мавлоно, кечирасиз, - дебди.
— Дадаси тез етиб келинг уйимиз ёнаяпти!
— Уйда ким бор?
— Онамлар бор, ухлаётган эдилар.
— Бўлмаса секинроқ гапир, уйғотиб юборасан!
Кайфиев жавоб берибди:
— Сержант унвонини нима қиламан, ичсам ўзимни Генералдек ҳис қиламан-ку.
— Дада асалниям оёғи бўладими?
— Йўқ қизим нимага бунақа деяпсан?
— Кеча кечқурун ойимга "асалим оёғизни кўтаринг" дедизку,- дебди.
— Тўнимни олиб кетмайсизми?
— Майли,— рози бўлди элликбоши,— қишлоққа боргач уни кимга бериб қўйишим керак?
— Тўнимнинг ўзи отдан тушиб, уйни топиб кетади.
— Масхарабозликни қўйинг, Афанди, ҳеч жаҳонда тўн ҳам уйини топиб кета оладими?
— Ахир, унинг ичида ўзим бўламан-да!— деди Афанди.
— Юзимга қарашга энди қандай чидайсиз? – дебди хотини.
Эр бўлса унга:
— Ҳечқиси йўқ онаси, шунча йил чидаб келяпман, бу ёғи ҳам қарайвераман, - дермиш.
— Жудаям семириб кетяпман. Нима қилсам бўлади?
— Жисмоний машқларни кўпроқ бажаринг!
— Шундоқ ҳам ишга пиёда бориб-келаман.
— Бу камлик қилади. Эрталаб ва кечқурунги тиқилинч вақтда автобусга чиқиб туринг!