Карлсон бўлдик гўё:
Тўртта девор тикланган.
Паррак айланар, аммо -
Учиш жойи чекланган...
— Адажон, музқаймоқ олиб беринг.
Ота:
— Йўқ қизим! Музқаймоққа пулимиз етмайди.
Қизалоқ:
— Нимага етади унда?
Ота:
— Фақат гўштга етади!
— Ҳозир мен сенга ўғрилик қилишни ўргатиб қўйман!!! – деб боғбон болани қувлаб кетаётса, болакай шартта тўхтаб:
— Илтимос амаки, ўргатинг. 3-мартта қўлга тушишим. Ҳечам ўргана олмаяпман билдирмай олмаларни олишни, - дермиш.
Кимгадир бирор нарсани айтиб беришдими катталар?
— Мен-ми? Ҳа, шунақа-ям speak қиламан-ки, кўрсангиз do деб юборасиз...
— Нега сиз беморларингизни чала даволаб, уйга жавоб беряпсиз?
— Ахир мен ярим ставкадаман-ку!
— Алло?
— Алло. Мен моргга тушдимми?
— Йўқ. Ҳозирча бу ерга фақат қўнғироқ қиляпсиз.
— Қайси бирингизни телефонингизда қайнонангизни расми бўлса, шу машина ўшаники бўлади.
Афсуски, машинани ҳеч ким ололмабди.
— Салом дўстим! Ўзгариб кетибсан. Нима иш қиляпсан?
— Менми? Тадбиркорман.
— Тадбиркор? Ўх-ў, зўр-ку! Айнан қандай тадбиркорсан?
— Оч қолмаслик чора-тадбирларини қидириб топаман.