Эртаклар ҳақида латифалар
— Тўхта ман сани ейман, дебди.
Шунда бўғирсоқ:
— Бўривой мани ема, ман типратиканман ҳарбий хизматга кетвотудим, шунга сочимни олдириб кевоман, деган экан.
— Олдиндан огоҳлантириб қўяй, белдан пастига уриш мумкин эмас.
— Майли, у ҳолда каллага ҳам.
— Ақли "нормалний" қизлар болалар ҳуштак чалса қарамайди - деб, «дальше» кетибди.
— Бундан кейин ҳаммангиз ўзингизга шерик топиб, бир-бирингизни ҳимоя қилиб юринг. Сизларни ҳаммангизни ҳимоя қилиб юришдан чарчадим, - деса
Қуён:
— Шерга кимдан-ким ғинг деса, ўзим адабини бераман, - дермиш
— Ҳар куни туғилган куним бўлишини истайман!
Икки ойдан сўнг Болтавой қарибди ва вафот этибди.
Эртасига яна ишқалабди, ҳeч нарса бўлмабди.
Учинчи куни яна ишқалаган экан, охири майд ин чина, дeган ёзув пайдо бўлибди.
— Амрингизга мунтазирман, - дебди.
— Уйга кетгим келяпти, - дебди афанди.
— Унда кетдик, - дебди жин.
— Тезроқ кетгим келяпти, - деса
— Унақада югурдик, - дермиш жин...
— Уруш шундай қаттиқ бўлдики, ўқ бамисоли ёмғир бўлиб ёғар эди, душман билан аралашиб кетиб қилич тагида қолибман, каллам узилиб, бўйнимнинг терисига илиниб қолибди...
Сухбатда Афанди ҳам бор эди, сўз қистирди.
— Урушда одам қизишиб кетгандан кейин шунақа бўлар экан-да, сизнинг бошингиз бўйнингизнинг терисига илиниб қолибди-ку, менинг бошим елкамдан тушиб, уч-тўрт юмалаганини билганим йўқ, уруша бердим....