Shifokorlar haqida latifalar
— Aytingchi doktor, umid qilsam bo‘ladimi?
Vrach unga:
— Umid qilmang, bu bor-yo‘g‘i oddiy shamollash...
— Nega siz bemorlarni chala davolab ruxsat beryapsiz?
— Iye, eshitmadingizmi? Ishim endi yarim stavka-ku!
— Nega buncha xursandsiz? - desa, haligi odam tishini ushlab:
— Xudoga shukur, vrach yo‘q ekan, - dermush.
— Doktor, go‘zallik ham bir dard emish. Shu rostmi?
Vrach:
— Xotirjam bo‘lavering. Siz soppa-sog‘siz!
— Doktor, yana qancha yashayman? - deb so‘rabdi.
Doktor:
— Havotir olmang! Uzoq yillar yashaysiz, yaqinlaringiz xotirasida.
— Doktor, men kasal emasman, faqat olti haftadan buyon xujayin haqimni bermayapti, uni olguncha yotaverishga ahd qildim.
— Uy bekasi meni to‘qqiz marta chaqirib, sariq chaqa ham to‘lagani yo‘q, sal suriling, unda men ham o‘ringa yonboshlay, — dedi shifokor.
— Ada, nega bu kolbasani nomi "Doktorskiy"? Nima, uni faqat doktorlar yeydimi?
Otasi:
— Yo‘q o‘g‘lim! Bu kolbasani yeb bo‘lgach, to‘g‘ri doktorga boraverish kerakligini bildiradi...
Birinchi kasaldan so‘radi:
— Nima bilan urishdi?
— Skovorodka bilan...
Ikkinchisidan so‘radi:
— Siznichi?
— Skovorodka bilan...
Uchinchisi ham, 4-si ham, 5-ham shu javobni berdi.
— Nima balo epidemiyami bu? - hayron bo‘ldi vrach.
— Yo‘q, hov anavi komada yotgan odamni ko‘ryapsizmi? O‘sha xotinidan qochib yig‘ilib turgan odamlar orasida yashirinmoqchi bo‘ldi. Odamlar esa biz edik..
Shifokor kampirga:
— Sizni o‘tgan safar ham qo‘ziqorindan zaharlanishdan davolagan edim. Nima bo‘ldi? - desa, kampir:
— O‘sha qo‘ziqorinni qolganini yeb qo‘yibman, - dermish.