Бир уюм ювилмаган идиш-товоқлар турганини кўраман-у, ичимда “Бу идишларни эгаси мен эмасман!” деб индамасдан уйга кириб кетавераман.
— Насриддин, сизни хотинингиз ақлдан озибди!
Хўжа Насриддин чуқур ўйга ботибди.
Ундан сўрашибди:
— Нимани бунчалик ўйлаб қолдингиз?
Насриддин:
— Хотиним ўзи туғилганида ақлсиз эди. Қандай қилиб ақлдан озиши мумкин деб ўйлаб қолдим, - деган экан.
— Бу кўйлак қоматингга ярашмайди. Сен тўлачадан келгансан! – деса, дугонаси ҳафа бўлиб:
— Шуни юзимга айтишинг шартмиди?! – дебди.
Қиз бўлса:
— Вой узр! Сени бундан хабаринг йўқмиди? – дермиш.
— Ҳўш, кейин-чи?
— Ўша одам 110 га кириб ўлибди... Аҳмоқ, шунақа-ям қиладими!?
— Қалай ада, машина ҳайдашни ўрганибманми?
— Йўл четида турганчиройли қизни кўрдингми?
— Йўқ, кўрмадим.
— Унда ҳали ўрганмабсан!
Бармен бўлса:
— Ака нега бундай қилдингиз? – деса, киши:
— Бу ароқни биринчисини кетиши қийинда савил! Шунинг учун биринчини ичмадим, - дебди.
— Ўнинчи нега қолди? – дебди бармен.
— Охиргиси ортиқчада! – дермиш киши.
— Ўғлимизни бир айби бор. Дудуқланади.
Қизни онаси:
— Ҳар доимми?
Совчилар:
— Йўқ, фақат гапирганда.
Биринчи қиз сотувчига:
— Менга узун-узун сабзингиздан беринг.
Икинчиси:
— Менга семиз-семиз сабзингиздан беринг.
Сотувчи учинчи қизга қараб:
— Сизга қанақасидан?
Учинчи қиз:
— Менга фарқи йўқ! Қанақасидан бўлсаям, мен овқатга ишлатаман.
Сотувчи:
— Бу қизларчи?
— Ҳа, ... бу иккаласи сабзидан ниқоб тайёрлаб юзига суртмоқчи.