“Биз сизнинг дардингизга шифо топсак, сиздан 50 минг сўм бўлади. Агар топа олмасак, бизнинг шифокорларимиз сизга 100 минг сўм пул беришади. Кафолатланган!”.
Эълонни ўқиган йигит шифокорларни лақиллатиш мақсадида кириб дебди:
— Доктор, мени таъм билиш қобилиятим йўқолди.
— Мана бу дамламани ичиб кўринг бемор.
— Ие, нималар қиляпсиз?! Ахир бу бензин экан-ку!
— Ана, таъм билишингиз ўзингизга қайтди. 50 минг тўлаб кетинг.
Эртаси куни “бемор” йигит яна келиб, “Бугун докторни чув тушираман” деб:
— Доктор, мени кўзларим кўрмаяпти.
— Кечирасиз бемор! Бу дардингизни даволай олмасак керак. Мана сизга 100 минг сўм, шифохона ҳисобидан.
— Шошманг! Бу ерда 50 минг сўм-ку!
— Табриклайман! Кўриш қобилиятингиз қайтди! Пулни қайтариб беринг-да, кассамизга 50 минг тўлаб кетишни унутманг!
— Аппарат бортидан сакраб чиққач, ҳалқани тортасиз. Бир оздан сўнг парашют гумбази очилади, ерга қўнасиз. Қўниш майдонида сизни автобус кутади. Автобусга чиқиб, яна шу ерга қайтиб келасизлар.
Резервдаги десантчилардан бири сакраб, айтилганидек ҳалқани тортибди. Парашют гумбази очилмабди. Тошдай тез пастга тушиб бораётган ҳарбий ўзига-ўзи жаврармиш:
— Ҳўш, парашют масаласида алдашди. Қани кўрайлик-чи, автобус кутиб туриши ростмикин!?
Манзилга етиб келгач, бири дебди:
— Мен ичкарига кириб автобусни ҳайдаб чиқаман. Сен шу ерда қоровулни чалғитиб тур!
— Хўп, - дебди шериги.
Ичкарига кириб кетган ўғри ярим соат ўтса ҳам чиқмасмиш, бир соат ўтса ҳам чиқмасмиш.
Охири ташқарида тургани секин ичкарига кириб қараса, шериги автобусларни орасида анқайиб юрганмиш.
— Нима қиляпсан? Нега ҳалигача автобусни ҳайдаб чиқмаяпсан? – деса, шериги:
— 17-автобусни топа олмаяпман. Бу ерда турганлари бизни уйимизга бормайди-ку!? - дермиш.
— Жонимга тегди ҳаммаси! Кун бўйи бир мартта ҳам ўтирмадим...
Прапорщик бу гапни эшитиб хотинини 50 мартта ўтириб-туришга мажбур қилибди.
— Кеча қармоқни зўрға тортиб уч метрлик сомни чиқариб олдим!
— Сеники ҳолва! Кеча мени қармоғимга XVIII асрда ишланган катта фонус илиниб чиқди. У ҳалиям ёниб турган экан!
— Майли мен сомни узунлигини қисқартираман. Фақат илтимос, сен ҳам фонусингни ўчган экан деб айт!
— Қамоқдан соат нечида чиқган эдингиз?
Эри:
— Соат 11 лар эди чамаси... Кейин милицияга бориб рўйхатдан ўтдим. Кейин ота-онамни кўргани бордим, кейин ... – деб гапираётса, хотини:
— Ҳозир соат 4 бўлди. Шунақа-ям кеч келадими одам деган? Қаерларда дайдиб юрибсиз? Уйга вақтида келасизми-йўқми ўзи?! – деб жанжал кўтара бошлабди.
Шу пайт боши оғриб кетган эри сумкасини олиб, секин ташқарига чиқиб кетаётса, хотини:
— Қаёққа яна?! – дебди.
Эри бўлса:
— Бориб бирорта дўконни ўмараман. Менга ўша ёқ тинчгина экан... – дермиш.
— Баракалла, ўғлим! Эртага ҳам шу ерга келсанг, сенга жаннатнинг йўлини кўрсатаман.
Бола жавоб берибди:
— Черковнинг йўлини билмаган одам, жаннатнинг йўлини қаердан билардингиз?!
— Сизнинг касаллик варақангизни кўздан кечириб, қўрқиб кетдим.
— Нега? Ёмон дардга чалинибманми?
— Ундан ҳам баттар!
Бемор ҳушдан кетиб йиқила бошлаганди, врач қўшиб қўйди:
— Ўзингизни босинг! Сиз яшайдиган тумандаги беморларга бизнинг поликлиника хизмат кўрсатмас экан, холос.
Эркак қизиқиб сўрабди:
— Отахон, нима сотяпсиз?
— Перфоратор. Кўрасанми? – деб қоғозни очса, ичидан катта милтиқ чиқибди.
Эркак ҳайратда:
— Отахон, ахир бу милтиқ-ку!? – деса, отахон:
— Билмасам болам... Лекин асфалтни яхши тешар экан, - дермиш.
Врач:
— Кимни навбати, киринг! Стулга ўтиринг! Бўлди! Хизматга яроқли!
Стулдан турган йигит ҳайрон бўлиб:
— Қанақасига? Соғлигимни текшириб ҳам кўрмадингиз-ку?! – дебди.
Врач:
— Гапимни эшитдинг – қулоқларинг соғлом. Стулни кўрдинг – кўзларинг ҳам соғлом. Тескари ўгириб қўйган стулимни ўнгини қилиб ўтиришга ақлинг ҳам етди. Демак, соппа-соғсан! – дермиш.