— Сизларга бир кун муҳлат. Агар эртага гапирадиган қушни топиб келмасанглар, ҳаммангизни жазолайман!
Хизматкорлари нима қилишини билмай, туни билан чора излашибди. Ўйлаб-ўйлаб, афандига мурожат қилишибди. Афанди:
— Асло қайғурманглар. Менда чора бор, - дебди.
Эртаси кунига шоҳ саройига катта қора қарға билан афанди кириб келибди. Буни кўрган хизматкорлар жонларидан умидини узиб туришса, шоҳ қарғага қараб:
— Манави одам карми? - деб хизматкорларидан бирини кўрсатибди. Шунда қарға "Каррр" деса, подшоҳ қувониб:
— Ана бўларкан-ку! - дермиш.
Эринчоқлик билан ўрнимдан туриб, секин бориб қарасам, эримдан хабар келибди:
"Хотинжон, модомики ўрнингдан туриб, ошхонага борибсан, битта аччиқ чой дамлаб келақолгин!"
— Адаси мени ҳалиям севасизми? - депти.
Эри:
— Хотинжон, сен-симкартасан, мен-телефон. Телефон сим картасиз ишламайди.
Хотин ўзида йўқ хурсанд бўлиб, ошхонага чиқиб кеса, эри:
— Бечора хотин содда-да! Ҳозирги телефонларга иккита сим карта тушишини билмиди-да, - дермиш.
Вафот этган қиморбозни уйини эшигини хотини очибди:
— Биласизми, сизни эрингиз қимор ўйнаб ўтириб, ҳамма нарсасини ютқазиб қўйди. Машинани ҳам, уйни ҳам, пулларни ҳам, далаҳовлини ҳам...
— Ўлиб кетмайдими, менга деса, - дебди ғазабланган хотини.
Бу гапдан енгил тортган қиморбоз шошилиб:
— Шунақа бўлди, сиз айтгандек бўлди! - дермиш.
— Ёрдам бер дўстим, мен чўкаяпман! - деса, дўсти:
— Майли дўстим, сени чўкканинг-мени чўкканим... - деган экан.
— Нима у ФИШ?
— Фамилиянгиз, исмингиз ва шарифингиз.
— КАЛ!
— Нима бу КАЛ?
— Камолов Абдулла Лутфиллаевич!
— Адам сиз билан учрашиб, яқиндан танишмоқчилар.
— Нега? Ахир кеча қўлида болта ушлаб, мени роса қувладилар-ку?
— Адам югуриш бўйича спорт устаси. Сизга ета олмабдилар. Шунга сизни ёқтириб, учрашиб кўрмоқчилар-да.
— Борган жойингда ҳаммани сизлаб гапиргин, - деб ўргатишибди.
Келин ҳовлини супураётса, бир товуқ ахлатни титишни бошлабди. Келин товуқни ҳайдай бошлабди:
— Киштинг, киштинг, киштинг!!!