— Раҳбар билан ўн иккита.
— Раҳбарсиз-чи?
— Бирортаси-ям ишламайди.
— Сенга неча мартта айтаман ёпиб юр деб. Нуқул очиқ қолаверади. Бепарвосан! Уят эмас-ми?, ... Яна нон қотиб қолибди!
“Ҳар тонг уйғонганингизда ўрнингизга қаҳва олиб келишса яхши. Лекин ўриндиғингиз билан сиз истаган кафега элтиб қўйишса, ундан-да аъло бўлади!”.
— Жонингни оламан, - дебди.
— Рўйхатингни кўрсат-чи, - дебди бояги одам.
Рўйхатни қараса, ростан ҳам бошида турган экан. Ҳалиги одам секин ялинишга тушибди:
— Илтимос менга бир кун муҳлат бер. Яқинларим билан хайрлашиб олай, - деса, азройилни раҳми келиб, рухсат берибди.
Ҳалиги одам сиқилиб ўтирса, ёнига хотини келиб:
— Шунга ҳам сиқиласизми? Ахир буни йўли осон-ку! Азройил келса, олдин яхшилаб меҳмон қилинг. Чойига уйқу дори қўшиб қўйинг. У уйқуга кетгач, ёнидаги рўйхатни олиб, бошидан исмингизни ўчириб, охирига ёзиб қўйинг, - дебди.
Эри эртаси куни ҳудди хотини айтганидек қилибти. Азройил уйғонгач, ҳалиги одамга қараб:
— Раҳмат сенга эй одамзот! Мазза қилиб дам олдим. Бу яхшилигингни жавобсиз қолдирмайман. Майли мен жон олишни рўйхатни охиридан бошлай қоламан, - дермиш.
— Уруш пайтида нон кам бўлган-а, - деса,
— Ҳа болам, нон топа олмай, колбасага сарёғ суртиб ердик, - дебди.
— Нега унга ростини айтмадинг?
— Нималар деяпсан?! Faberlic да ишлашимни билиб қолса, тамом бўламан-ку...
— Ҳа, қари тўнка! Қаерларда юрибсан?!, - деса, бой пинагини бузмай:
— Қулоғимга эшитадиган аппарат сотиб олгани боргандим, - дермиш.
Дадаси секин қайнонасига ўгирилиб қараб:
— Набирангиз сизга савол беряпти?, - дермиш.