— Ойижон, адажон! Бугундан бошлаб мен ўзим алоҳида, мустақил яшайман!
Ота-онаси:
— Жуда яхши ўғлим. Сени улғайганингдан хурсандмиз, - дейишибди.
Ўғли эса:
— Мана сизни нарсаларингиз, йиғиштириб қўйдим, - дермиш.
— Ташвишланма, сен соппа-соғсан!
— Ҳасанбой, нега сен ёзган иншодаги хатолар партадошинг билан бир хил?
Ўқувчи:
— Чунки, бизни ўқитувчимиз битта-да!
— Алло, гаплаша оласизми?
— Ҳа.
— Унда мени эшитинг...
— Мен итман деган фикр сизда қачон пайдо бўлган?
Мижоз ўйланиб туриб:
— Ёш кучукчалигимда, - дермиш.
Ичкаридан бўйнига 1см диаметрлик олтин "трос" тақиб чиққан етти-саккиз ёшли бола чиқиб:
— Сизга ким керак, - дебди оғзидаги сигаретни чуқур тортиб.
— Уйда катталар борми?
— Ўзингиз нима деб ўйлайсиз, - дермиш сигаретни яна бир мартта тортиб.
Ходимлардан бири бўлса 9:00 да ишга келиб, роппа-роса 18:00 да кетарди.
Қолганлар ҳайрон бўлиб бошлиқдан сўрашибди:
— Нега анави ходим ҳам бизга ўхшаб соат 22:00 да эмас, 18:00 да ишдан кетади?
Бошлиқ:
— Ўртоқлар, ахир у ходимимиз меҳнат таътилида!, - дебди.
— Қани, бу ерда ким зўр?!, - дебди.
Ҳамма ҳайвонлар жим!
— Ҳамма минг сўмдан чиқарсин!, - дебди қуён.
Эртаси куни яна қуён келиб ҳаммадан пул йиғиб кетибди.
Учинчи кун ҳайвонлар бўрига:
— Мен зўрман дегин! Бу шалпанг қулоқ нима қила оларди!, - дейишибди.
Қуён келиб:
— Қани, бу ерда ким зўр?!, - деса, бўри:
— Мен!, - дебди. Шунда қуённи орқасидан шер чиқиб:
— Зўринг беш минг, қолганларинг минг сўмдан йиғларинг!, - дермиш.
Корхонада мунтазам равишда маош бериш чўзилса-да, кўнгили тўқ юрадиган ходимлар ишга қабул қилинади.