— Нега янги пакетчали чой сотиб олдинг?, - дебди.
— Ахир эскисини ипи чириб, узилиб кетди, - дебди хотини.
— Бошқа ип боғлаб қўйсанг бўларди-ку, - дермиш эри.
Сураткаш:
— Юзингиз шуми?, - деса,
Хитой:
— Ҳа, лекин кўйлак бошқа-ку", - дермиш.
— Болам, бу гапларни менга бекорга айтяпсан мен барибир эшитмайман, - дебди.
— Ҳисобчимиз қайтганидан кейин.
— Нима, у касалми?
— Йўқ, қидирувда!
— Уйингизда бизбоп иш йўқ-ми? Бироз пул ишлаб олмоқчи эдик, - дейишибди. Аёл уларга боғдаги ишларни қилишни буюрибди.
Набираси эса масҳарабозни ҳанузгача кутиб ўтираркан. Аёл бир пайт қараса, бояги дайдиларнинг бири гоҳ дарахтга чиқиб сакрар, гоҳ у ёқдан, бу ёққа югурар, баъзан ҳар хил кулгили ҳаракатлар қиларкан. Аёл масҳарабоз топилганидан хурсанд бўлиб кетибди. Сакраб юрган кишини ёнидаги шеригини секин чақириб:
— Кечирасиз. Анави дўстингиз бир соатга масҳарабоз бўлиб турмайдими? Яхши ҳақ тўлайман!, - дебди.
Ҳалиги одам дўстига қараб:
— Ҳой, мўмайгина пулга иккинчи бармоғингни ҳам баҳридан ўтасанми?, - дермиш.
— Менга юз минг бериб тура оласанми?
— Нимага?
— Эсдаликка!
— Йигитим менга тилла узук совға қилди.
— Ажойиб-ку. Табриклайман!
— У менга яна машина ҳам совға қилди.
— Ажойиб-ку. Табриклайман!
— Ўзингда нима янгиликлар?
— Этика курсларига қатнашяпман. "Алдама, тентак" сўзини ўрнига "Ажойиб-ку. Табриклайман!" дейишни ўрганиб олдим.
— Дадаси, бугун овқатга тухумни оқини солайми, сариғиними?
— Бугун байрам, майли бутун солақол!, - дермиш эри.
Йигит:
— Сув! Сув олиб келинглар! Тез ёрдам чақиринглар, - деса
Қиз аста кўзини очиб:
— Қанақа сув? Қанақа тез ёрдам? Сунъий нафас бериш керак, - дермиш.