— Демак, алақ-чалақ тушлар кўрасиз. Сизни қандайдир ёвуз кучлар таъқиб қилади, тутиб олиб уради. Бу ҳам етмагандай бақираётганда уйғониб кетасиз-у бу даҳшатлардан қутуласиз, шундайми?
— Ҳамма гап шунда-да, дўхтир, - деди бемор йиғламсираб. Даҳшат тўхтамайди, давом этади. Уйғонишим билан “ялпайиб ётавермасдан турсангизчи, болани боғчага олиб боришингиз керак!” - деган чинқириқни эшитаман.
— Яхши қиз ҳайдовчилик гувоҳномангиз борми?
— Илтимос, олиб қўйманг, ундаги суратга жуда чиройли тушганманда...
— Устоз, биз бу ердан қачон кетурмиз?
Пири Комил жавоб қилди:
— Эээ? йиғиштир адабийча гаппи, эри кетсин, сурамиз.
— Фамилиянгиз?
Студент:
— Буранов(жилмайиб).
— Ҳа, нимага жилмаясиз?! - дўқ урди профессор.
— Биринчи саволга муваффақиятли жавоб берганимдан хурсандман.
— Нега мен сени кичкина тентак деб атаяпман?
Ўқувчи:
— Чунки мен ҳали сизга ўхшаб катта эмасман-да!
— Айбланувчи сизга наркотик берганми?
— Йўқ!
— Унинг хотиничи, хотини берганми?
— Кечирасиз, гап ҳали ҳам наркотик ҳақида кетяптими?
— Қаерда эдингиз?
— А, синфдошлар билан учрашдим...
— Уч кун-а?! Нималарни эсладингизлар?
— Қаерда яшашимни...
— Нега менга жин деб лақаб қўйишган, қўлимдан кўп иш келадими?
— Йўғе, ким бутилка очса сен пайдо бўласан-да
— Парҳез қилинг.
— Ким аҳмоқ!
— Шу келишинг рост бўлса, мен аҳмоқман,— жавоб берди Афанди.