— Ҳой чол,— деди подшо,— сен пири-фоний бўп қолибсан. Бу экаётган дарахтларингнинг мевасини ейман, деб ўйлаяпсанми?
— Ўтганларнинг экиб қолдирганларидан биз фойдаланяпмиз. Энди бизнинг экканларимиздан келгусидагилар фойдалансинлар, деб экаяпман.
Бу гап подшога ёқиб кетиб, «За» деворди. Унинг «За» дегани офарин дегани эди, подшо ҳар гал «За» деганида минг танга инъом берилиши шарт эди. Подшонинг ёнидаги хазиначи дарҳол Афандига минг танга санаб берди. Афанди қуллуқ қилиб:
— Мана кўрдингизми подшоҳим, меваларим ҳозироқ хосил берди,— деди.
Подшо янаям хурсанд бўлиб, «За» деди. Хазиначи яна минг танга санаб берди. Афандининг таъби очилиб кетди:
— Аслида мевали дарахтлар йилда бир марта ҳосил беради. Лекин подшохимнинг пойи-кадамлари шарофатидан икки марта ҳосил берди.
Подшога бу гап ҳам хуш келиб, яна «За» деворди. Хазиначи Афандига яна минг тангани санаб берди-да, секин подшонинг қулоғига шивирлади:
— Э подшоҳи олам, агар бу ердан тезроқ кетмасак, бу чол хазинангизни буткул, қурутади...
— Қатиғингиз бўлса, муздай айрон қилиб берсангиз, жуда чанқаб келяпмиз,— деди.
— Бир томчи ҳам қатиғимиз йўқ,— деди Афанди.
Подшо ғижиниб йўлга тушди. Орадан сал вақт ўтгач Афанди моғорлаб кетган эски хурмачани кўтариб томга чиқиб:
— Қайтинглар, қайтинглар!— деб бақирди.
Подшо билан вазир шошиб-пишиб қайтишди. Афанди бояги хурмачани кўрсатиб деди:
— Афсуски, қатиқ йўқ эди. Агар бўлганида шу хурмачани олиб чиқиб берар эдим.
— Кимга қанақа.
— Бу нима деганиз?
— Беморларга сезилади, менга эса йўқ
— Нимага ?
— Пулимиз ёнимизга қолади.
— Хоп, ке унда ичишниям ташлаймиз.
— Шунча пулни бошинга урасанми?!