— Ойи, мен кеча телефон топиб олдим.
— Қани у?
— Ташлавордим.
— Нимага?
— Уни қеч қанақа кнопкалари йўқ, буни устига орқасида ярми тишланган олма расми ёпиштириб қўйилган экан.
— Озодликда касбинг нима бўлган оғайни?
— Талаба эдим.
— Нега "ўтирдинг?"
— Квант физикаси фанидан дарсни қолдирганим учун...
— Ол-а!
Бунақаси бўлиши мумкин эмас!
— Ўша куни банкни ўмарган эдим...
— Фалончига бир иш буюрсам, ҳамма вақт икки-уч ишни бирйўла бажариб келади. Сиз эса бирорта ишни ҳам тузукроқ бажариб келолмайсиз!
Иттифоқо бир куни пошшо касал бўлиб, табиб айтиб келишни Афандига буюрди.
Афанди бориб тўрт кишини бошлаб келди-да, пошшога таъзим қилиб, фахр билан деди:
— Камина қулингиз ҳам тўрт ишни бир йўла бажариб келди, мана!— Орқада турган одамларни кўрсатди.
— Мен сизни табибга юборган эдим, булар кимлар, нима иш қилишади?—сўради пошшо ғазабланиб.
— Тақсир, касалсиз, иссиқ жонга ишонч йўқ. Буларнинг бири — табиб, сизни даволайди, иккинчиси сол, борди-ю, ўлиб қолгудек бўлсангиз мурдангизни ювади, учинчиси — жанозангизни ўқийдиган имом, тўртинчи-си бўлса — гўрков,— деб жавоб берди Афанди.
— Йигитни кўрдингизми, қизни нақадар севар экан. Сиз ҳам шундай сева оласизми?
— Ҳа, қиз чиройли экан, севса арзийди.
— Дугонажон мен пиёз тўғраганда кўзни ачиштирмайдиган йўлини топдим!
— Вой, ростанми?!
— Менга ҳам ўргат?! Қанақа қилиб?!
— Пиёзни эримга тўғратдим!
— Исиниб олишни хоҳлайсанми?
— Хоҳлайман
— Фас!!
— Сен ақллимисан ёки эшакми?
— Албатта мен ақллиманда! Эшак энг аҳмоқ ҳайвонку!
— Нега сабаб?
— Чунки мен машина йўлидан ўтаётганда, икки томонга яхшилаб қараб кейин ўтаман. Эшак эса молга ўхшаб қарамасдан ўтиб кетаверади.
— Ака, нимага тракторингизга бешта одам миндирдингиз, бу мумкин эмас-ку — дебди.
— Шунда, қани одам, бу ерда одам йўқ, бу моллар-ку.
— Қанақасига одам бўлмайди, унда ким бўлмаса — деса?
— Булар моллар, одам бўлишганида сизни кўришганда ётиб олишарди — дебди.
— Қизим, сен бу ерда эмас, қўшни ҳовлида яшайсан.