Шифокор – беморларни даволайди.
Ўқитувчи – билим беради.
Футболчи – бюджетдаги пуллар ҳисобига эринмасдан бутун дунёни айланади.
— Биз жуда заҳарлимизми?
— Ҳа, жудаям! Заҳаримиз ўлимга олиб келади.
— Унда мен ўлар эканман. Тилимни тишлаб олдим.
— Қани улар?
— Уриб келдим. Ўзи нимадан қочишди?
— Нимадан қочишганини билмадим-у, лекин анави жигарранг, катта шериги ҳам бор экан. Калтакка чидар экан, зўрға йиқитдим, - дермиш.
— Эшитдик, қизингиз жуда озода, сарамжон, чаққон экан. Қўли ширин пазанда ҳам эмиш. Чевар ҳам экан-а? – дебди.
— Бир оғиз ҳам гапирмас, ҳечам чарчадим демас эмиш – деб давом эттирибди иккинчиси.
Қизни онаси ҳамма гапни эшитиб ўтириб, охири:
— Шундоқ бизни уйимиздан сал нарироқда маиший техника сотадиган дўкон бор. Ўша ердан кир ювиш машинаси, чанг ютгич, газ печи, тикув машинаси, ... Шуларни ҳаммасини сотиб олсангиз, ҳамма ишларингиз осон битади! – дермиш.
— Тинчликми, нима бўлди?
— Пластик карточкамдаги ойлик маошимни нақд пул қилиш учун банкоматга боргандим.
— Хўш?
— Ўзи 1 миллион маош оламан. Банкомат эса яна минг сўм сўраяпти.
— Шу дангаса ўғлимни ишга олсанг дегандим...
— Муаммо эмас! Эртага келаверсин. 1-2 соат офисда, компьютер ўйин ўйнаб кетади. Маоши 5 миллион бўлади.
— Дўстим, мен уни ростан ҳам ишлашини хоҳлайман.
— Майли, ярим кунга келақолсин. Интернетда янгиликларни ўқиб, қаҳва ичиб кетади. Ойига - 2 миллион, бўладими?
— Ҳа, йўқ... У камида 10 соатлаб ишлаши керак. Маошини 700 мингдан оширмайсан...
— Э, бунақаси кетмайди! Ўғлингга айт, ёнимга институт дипломи билан келсин!
— Мен уйқуга ётяпман. Уйқудан турганимда дастурхонда қуён гўштидан қайноққина шўрва бўлсин! Тушунарлими?
— Ҳудди шундай, ўртоқ полковник! - жавоб берибди сержант.
Бир соат вақт ўтгач, полковник уйғониб, не кўз билан кўрсинки, столга ёзилган дастурхон устида қайноққина шўрвадан хушбўй буғ чиқмоқда. Табиийки, полковник ҳайрон.
— Хўш, бунчалик қисқа вақт ичида қуён тутишга қандай муваффақ бўлдинг? - сўрабди у сержантдан.
— Муаммо бўлмади, ўртоқ полковник. Атрофга қарасам, аллақандай қуён югуриб юрибди. Милтиғимни кўтариб, ўт очдим. Бечора “миёв” дейишга ҳам улгурмади! – дермиш сержант.
— Аппарат бортидан сакраб чиққач, ҳалқани тортасиз. Бир оздан сўнг парашют гумбази очилади, ерга қўнасиз. Қўниш майдонида сизни автобус кутади. Автобусга чиқиб, яна шу ерга қайтиб келасизлар.
Резервдаги десантчилардан бири сакраб, айтилганидек ҳалқани тортибди. Парашют гумбази очилмабди. Тошдай тез пастга тушиб бораётган ҳарбий ўзига-ўзи жаврармиш:
— Ҳўш, парашют масаласида алдашди. Қани кўрайлик-чи, автобус кутиб туриши ростмикин!?
— Сизда оқартирувчи упа борми? – дебди бир ёш жувон.
— Йўқ. Лекин бизда оҳак бор. Оласизми? - дебди йигит.
Жаҳли чиққан жувон дўконни бошига кўтариб шовқин сола бошлабди.
Дарров етиб келган дўкон мудири нима гап эканини сўрабди.
— Манави сурбет сотувчингиз менга оқартирувчи упа ўрнига оҳак тавсия қилди, - дебди жувон.
Шунда йигит дўкон мудирига қараб:
— Ахир ўзингиз айтгандингиз, харидор сўраган нарса бўлмаса, ўрнига шунга ўхшаш бошқа нарса тавсия қилгин! Харидор бўш қўл билан чиқиб кетмасин дегандингиз-ку... – дермиш.