Афанди ҳақида латифалар
— Яхши қиз, бир боқишда яхши кўриб қолиш мумкинми?
— Йўқ,— деди қиз.
— Унда, эртага қаерда учрашамиз,— дебди Афанди.
— Насриддин, қани, менга айтинг-чи, ёлғиз ўзингизга бир шиша ароқ берсак, кайфингиз ошадими?
— Йўқ, ошмайди, - деб жавоб берди Афанди.
— Икки шиша ароқ ичганингиздан кейин ҳам далага чиқаверасизми?
— Ҳа, албатта.
— Уч шиша ароқдан кейин-чи?
— Учинчи шишадан сўнг бориб ишлай олмайман-у, аммо сизга ўхшаб раҳбарлик қила оламан, - деди Афанди.
— Эшагингизнинг феъли ёмон экан. Олдидан келганни тишлайди, орқасидан келганни тепади. Бу эшакни биров текинга ҳам олмайди, - деса,
— Эшакни мен бу ерга сотгани олиб келганим йўқ, - деди афанди, — унинг менга кўрсатган азобини бошқалар ҳам татиб кўрсин, - деб олиб келган эдим.
— Амаки битта қайноқ музқаймоқ беринг - дебди.
— Хўп,— деди онаси.
— Сен менга тахта-ўқлоғини топиб бер.
Афанди узоқ ахтариб, тополмади. Кейин онасига:
— Ойи,— деди,— тахта-ўқлоғини топай-топай деб қолдим. Энди ўзингиз жиндай қидирсангиз топасиз-қўясиз.
— Осмонда қанча юлдуз борлигини балки сиз биларсиз?
— Очиғини айтсам, мен ҳам шуни билишни истайман. Анчадан бери санамоқчи бўлиб юрибману, лекин имкони бўлмаяпти.
— Нега имкони бўлмайди?
— Юлдузларни ердан туриб санаб бўлмайди, осмонга чиқиш керак. Лекин бунга кундузи вақтим йўқ. Кечаси бўлса, осмонга чиқиб қоронғида адашиб кетишдан қўрқаман.
— Ўғлим, туяни яхши кўрасанми?
— Ҳа.
— Кел бўлмаса, нонингни туя қилиб берай. Афанди бир нонга, бир ҳалиги кишига қараб деди:
— Туя эшигимиздан сиғмайди. Қўяверинг ўзим бўталоқ қилиб оламан.
— Жаҳонга шер бўлиб танилган бир жаҳонгир наҳот ит бўлса. Адашмай дурустроқ ҳисобла, хеч бўлмаса йўлбарс чиқар!
Афанди жавоб берди:
— Ишнинг бу томонини ўйлайдиган бўлсангиз, сиз итлигингизда тура берингу мақташни менга қўйиб беринг: мучалингиз фил, тақсир!
— Тақиқлагани тўғри. Лекин бюллетенни чўзиш тўғрисидаги гапинг нотўғри. Бундан ташқари, доктор менга ичишни тақиқлагандан кейин кўп ўтмай қазо қилди.
Хўш, у ўлганидан кейин ҳам буйруғига бўйсунишим керакми?
— Хотин, таниш муллабаччалар келишди, ошни катта қил,— деди.
Хотини тажанг бўлиб ўшқирди:
— Уйингизда сичқонлар ҳасса таяниб юрибдику, нимангизга меҳмон бошлаб келдингиз?
Афанди меҳмонлар олдига чиқиб деди:
— Хотиним беҳисиз ош яхши бўлмайди дея ётибди. Улмай-нетмай кузга етиб олсак, хотиним отасиникига бориб беҳи олиб келади. Ош дам егунча бир айланиб келинглар!