Афанди ҳақида латифалар
Афанди касал бўлиб табибга борган эди, ғоз шўрва ичишни буюрди. Ғоз сотиб олишга қурби етмаганидан Афанди елкасига камалакни осиб, белига иккита нонни тугиб, кўлга ғоз овлагани борди. Қараса, кўлда ғоз кўп, бироқ у кечгача уринса ҳам, биронта ғоз овлаёлмади. Ниҳоят чарчаб, оч қолиб кўлнинг сувига нон ботириб ея берди. Шу вақт бир овчи келиб:
— Ҳа, Афанди нима қилиб ўтирибсиз!—сўради.
— Ғоз шўрва ичаётибман,— жавоб берди Афанди.
— Гўшти қани, йўқ-ку?
— Гўштини тузлаб патига ўраб қўйдим, ҳув, ана!— деб учиб кетаётган ғозларни кўрсатди Афанди.
— Ҳа, Афанди нима қилиб ўтирибсиз!—сўради.
— Ғоз шўрва ичаётибман,— жавоб берди Афанди.
— Гўшти қани, йўқ-ку?
— Гўштини тузлаб патига ўраб қўйдим, ҳув, ана!— деб учиб кетаётган ғозларни кўрсатди Афанди.
Бир куни Афанди гўшт олиб келди. Хотини ундан сўради:
— Нима овқат қилай?
— Билмайман, бу қанақа овқатга яраса, ўшани қила бер!
Хотини гўштни қўлига олар экан суюниб:
— Қўй гўшти яхши нарса-да, ундан ҳамма нарсани пишириш мумкин,— деди.
— Ундай бўлса,— деди Афанди,— ҳамма нарсани пишира бер!
— Нима овқат қилай?
— Билмайман, бу қанақа овқатга яраса, ўшани қила бер!
Хотини гўштни қўлига олар экан суюниб:
— Қўй гўшти яхши нарса-да, ундан ҳамма нарсани пишириш мумкин,— деди.
— Ундай бўлса,— деди Афанди,— ҳамма нарсани пишира бер!
Шаҳар ҳокими овқатдан бошқа нарсани сира ўйламас эди. Бир куни у шаҳарнинг кўзга кўринган одамларини чақириб, улардан билган овқатларининг номини ёзиб беришини талаб қилди.
Улар орасида Афанди ҳам бор эди. У ҳокимдан эрталабгача муҳлат олиб кетдида, нонуштада келиб ҳокимга арз қилди:
— Асал билан саримсоқ пиёз қўшиб қовурилса, ажойиб овқат бўлади.
Ҳоким дарҳол ошпазига ўшандай овқат тайёрлашни буюрди.
Овқат келтирилгач ҳоким бир қошиқ еди-да, Афандига қараб қичқирди:
— Ўзинг топган овқатингни ўзинг е, аҳмоқ! Афанди ноилож ея бошлаган эди, ҳоким сўради:
— Қалай, ажойиб лаззатли овқат эканми?!
— Тақсир, мен буни фақат ўйлаб кўрган эдим, холос. Бирор марта бундай овқат қилиб еган эмасман. Энди билсам, хаёл ҳақиқатга тўғри келмас экан,— жавоб берди Афанди.
Улар орасида Афанди ҳам бор эди. У ҳокимдан эрталабгача муҳлат олиб кетдида, нонуштада келиб ҳокимга арз қилди:
— Асал билан саримсоқ пиёз қўшиб қовурилса, ажойиб овқат бўлади.
Ҳоким дарҳол ошпазига ўшандай овқат тайёрлашни буюрди.
Овқат келтирилгач ҳоким бир қошиқ еди-да, Афандига қараб қичқирди:
— Ўзинг топган овқатингни ўзинг е, аҳмоқ! Афанди ноилож ея бошлаган эди, ҳоким сўради:
— Қалай, ажойиб лаззатли овқат эканми?!
— Тақсир, мен буни фақат ўйлаб кўрган эдим, холос. Бирор марта бундай овқат қилиб еган эмасман. Энди билсам, хаёл ҳақиқатга тўғри келмас экан,— жавоб берди Афанди.
Бир куни Афанди хазина топишга киришди ва ер кавлай бошлади. 200 метр кавласа, бир вароқ чиқибди, у вароқда:
— Тепага чиқишни ўйла, - деб ёзилган экан.
— Тепага чиқишни ўйла, - деб ёзилган экан.
Афанди сават кўтариб бир боққа ўғирлиққа кирди, ҳар хил узумлар билан саватни тўлатиб турганда, боғбон келиб ёқасидан бўғди:
— Нега боққа кирдинг?!
Афанди ундан баландроқ келди:
— Бўлмаса нега хотинингга кавуш олиб бермадинг?
— Ие, али деса, бали дейди-я, бу одам. Хотинимнинг кавуши билан сенинг нима ишинг бор?
— Қизиқ одам экансан, гапни кавласанг, гап чиқади, ўғирлиққа кирдим дейми бўлмаса!..
— Нега боққа кирдинг?!
Афанди ундан баландроқ келди:
— Бўлмаса нега хотинингга кавуш олиб бермадинг?
— Ие, али деса, бали дейди-я, бу одам. Хотинимнинг кавуши билан сенинг нима ишинг бор?
— Қизиқ одам экансан, гапни кавласанг, гап чиқади, ўғирлиққа кирдим дейми бўлмаса!..
Афанди бозордан ҳўкиз олиб келаётган эди, йўл-йўлакай «Афанди, ҳўкизни сотиб олдингизми, қанча бўлди?»—деган саволлар ёғилиб кетди. Афанди жонидан безор бўлиб, арқоннинг бир учини ўз бўйнига боғлаб олди, яна бир одам:
— Афанди, ҳўкизни олдингизми?— деб сўраган эди, у:
— Йўқ, биродар, ҳўкиз мени олди, нарҳимни ундан сўранг,— деди.
— Афанди, ҳўкизни олдингизми?— деб сўраган эди, у:
— Йўқ, биродар, ҳўкиз мени олди, нарҳимни ундан сўранг,— деди.
Афанди кўчада бир одамни бекордан-бекорга аҳмоқ деди. У одам Афандининг бошига мушт ўқталиб келди.
— Ким аҳмоқ!
— Шу келишинг рост бўлса, мен аҳмоқман,— жавоб берди Афанди.
— Ким аҳмоқ!
— Шу келишинг рост бўлса, мен аҳмоқман,— жавоб берди Афанди.
Афандининг 2 ёшли ўғли бор экан, у фақат "ҳа" деган сўзни билар экан.
Афанди бозорга кетибди, уйига ўғри тушиб боладан сўрабди:
— Уйингда бир ўзингмисан?
— Ҳа.
— Уйингда олтин борми?
— Ҳа.
— Ташқаридами?
— Ҳа.
Ўғри қазиб-қазиб, чарчаб, жаҳли чиқиб:
— Эй бола, сен мени алдадингми, — деса.
Бола:
— Ҳа, — дермиш.
Афанди бозорга кетибди, уйига ўғри тушиб боладан сўрабди:
— Уйингда бир ўзингмисан?
— Ҳа.
— Уйингда олтин борми?
— Ҳа.
— Ташқаридами?
— Ҳа.
Ўғри қазиб-қазиб, чарчаб, жаҳли чиқиб:
— Эй бола, сен мени алдадингми, — деса.
Бола:
— Ҳа, — дермиш.
Афандидан одамлар сўрадилар:
— Сиз каттами, акангиз каттами?
— Бултур акам мендан бир ёш катта эди, бу йил ёшимиз баравар бўлса керак, — деди Афанди.
— Сиз каттами, акангиз каттами?
— Бултур акам мендан бир ёш катта эди, бу йил ёшимиз баравар бўлса керак, — деди Афанди.
Афандини саройга чақиришибди. Афанди саройга кириб қараса, ҳамманинг қўлида тухум бор экан.
Подшо сўрабди:
— Афанди сани тухуминг қани?
Шунда Афанди айтган экан:
— Шунча товуқни ичида битта хўроз ҳам бўлиш керак-ку!!!
Подшо сўрабди:
— Афанди сани тухуминг қани?
Шунда Афанди айтган экан:
— Шунча товуқни ичида битта хўроз ҳам бўлиш керак-ку!!!
