Болалар ҳақида латифалар

Афанди бозордан ўн сўмга от олиб келаётган эди, йўлда одамлар «неча пулга олдингиз» деб сўрашди. У сўраганларга «ўзларингиз чамалаб кўринг, неча пулга олса бўлади» деди. Биров «ўн беш сўмга олдингизми?» деган эди, у «беш сўм фойда қилдим» деди, бошқа бир киши: «йигирма сўм бўлдими?» деган эди, «ўн сўм фойда қилдим» деб кета берди.
Афанди уйига келгач, қизи югуриб чиқиб сўради:
— Дада, отни неча пулга олдингиз?
— Қизим, ўзинг чамалачи, неча пулга олса бўлади.
— Беш сўмга олдингизми?
— Қоч, қизим! От тепиб қолади,— деди аччиғланиб Афанди.
Маршруткага бозордан бир аёл катта сумкалари билан чиқди. Ёнида ёшгина қизалоғи ҳам бор экан. Бир амаллаб ўриндиққа жойлашиб олиб, аёл қизига деди:
— Аданг шунча нарса олганимизни кўриб нима деркинлар-а?!
Қизалоқ бўлса ҳеч иккиланмай:
— Бозорда бирор нарса қолдими ўзи дейдилар, - дебди.
Ўғил армиядан келибди. Ота—онаси кутиб олишибди, стол тузатишибди. Отаси дебди:
— Ўғлим арок ичамизми?
— Йўқ, яхшиси шампанский ичамиз.
— Ўғлим шашлик еймизми?
— Йўқ, яхшиси конфет ейман.
Бироз вакт ўтгач ўғли хожатхонага ўтибди.
Отаси милтиғини кўтариб югуриб чиқибди.
Онаси:
— Ҳа, дадаси қаёққа?!
— Агар бу ўғлинг ўтириб сийса отиб ташлайман!!!
Отаси 7 ёшли ўғлига дебди:
— Сенга неча мартта айтганман, гугуртни ўйнаш мумкин эмас деб!?
Ўғли:
— Мен уни ўйнамадим. Мен сигаретимни ёқиб олдим, ада! – деган экан.
Ота ўғлига айтибди:
— Муваффақиятни калити, ҳамма эплай олмайдиган ишни зўр бажаришдир!
Ўғли эса:
— Ҳаммадан кўра ишсиз ўтиришни зўр эплайман. Бўладими? - дермиш.
Боғчадан қайтган болакай онасига дебди:
— Ойижон, бугун бизни касалликка қарши эмлашди.
— Йиғламадингми ишқилиб?
— Йўқ, мени қувлаб ета олишмади...
Муаллим ўқувчиларни огоҳлантиряпти.
— Болалар, ҳеч қачон жониворларни ўпманг! Бу турли касалликларга сабаб бўлиши мумкин. Эшмат шунга мисол келтир!
— Холам, қачон қараса тўтиқушини ўпиб эркаларди.
— Кейин нима бўлди?
— Тўтиқуш ақлдан озди.
Дада телевизорни ёқайлик.
— Жим ўтир. Тоғанг ўлган уят бўлади.
— Ойи телевизорни ёқайлик.
— Ўғлим, тоғанг ўлди. Мумкин эмас.
— Ака, телевизорни кўрайлик.
— Дадам, ойим айтишди-ку тоғам ўлганини. Жим ўтир.
— Нима тоғамдан бошқа ҳеч ким телевизор ёқишни билмайдими?
Афандининг кўзи хира бўлиб қолган эди, одамлар унга кўпроқ ёнғоқ ейишни маслаҳат беришди. Афанди бозордан ярим қадоқ ёнғоқ олиб, аста чиқиб кетаётган эди, рўпарасидан бир бола чиқиб салом берди. Афанди алик олиб, болага битта ёнғоқ берди-да, севиниб деди:
— Салом берган болаларни жуда яхши кўраман. Қани энди, бошқа болалар ҳам сенга ўхшаш салом беришни билишса!
Бола нарироққа бориб ингичка овозда салом берди, Афанди яна ёнғоқ узатди, кўчанинг ўртасига етмасданоқ бола йўғон товушда салом бериб, яна бир ёнғоқ олди, тор кўчага бурилмасдан хириллаган товуш билан салом берган эди, Афанди билиб қолиб:
— Саломни ёнғоққа алишиб еб, томоғинг оғриган шекилли, товушинг чиқмаётибди, ёнғоқ ема!— деди.
Бир аёл тиқилинчда ҳамёнини тушириб қўйибди. Бироздан кейин ёшгина бола аёлни ҳамёнини қайтариб берибди. Аёл ҳамёнини очиб кўриб болага:
— Мени ҳамёнимда иккита беш мингталик бор эди. Бу ерда ўнта минг сўмлик турибди-ку?! - деса, болакай:
— Биласизми, олдин ҳам биттасини ҳамёнини топиб бергандим. У менга миннатдорчилик билдириш учун майда топа олмаганди. Шунга пулларингизни майдалаб қўйдим, - дермиш.