Лоф-ёлғон ҳақида латифалар
Нима учун?
Қочиб қолиш учун!
Йигит тўтиқушни таъзирини бериб қўймоқчи бўлиб, уни музлатгичга солиб қўйибди.
Орадан ярим соат ўтиб, тўтиқуш кечирим сўрай бошлабди.
— Майли, кечирдим. Хатоларингни тушуниб етганга ўхшайсан! – дебди йигит.
Тўтиқуш бўлса йигитни қулоғига пичирлаб:
— Эшак миянгга яна нималар келади?! – деган экан.
— Сигаретни туташтириб олсам бўладими? - деб сигаретини туташтириб шўнғиб кетибди.
У одам ҳайрон бўлиб итига қарабди. Ити унга термулиб, кўзларини пилдиратиб:
— Нима менга қарайсиз?! Ўзим ҳайрон қолдим, - дермиш.
— Бироз йиртиқ кийимларим бор, шуни сенга бераман, - дебди.
Гадой бўлса:
— Мен сал туриб келаман, йиртиқ жойларини тикиб қўйсангиз...! - дермиш.
— Билмадим...
— Ҳеч қандай фарқи йўқ!
— Нимага?
— Иккаласини ҳам газета билан уриб "тамом" қилса бўлади.
Жаҳли чиққан акула итбалиққа "Итни боласи" деб бақираётганмиш.
— Баа-а, - дебди биттаси.
— Маа-а, - дебди иккинчиси.
Шунда биринчиси иккинчи қўйга қараб:
— Инглиз тилини ўрганяпсанми? - деган экан.
Тулки чўчқага қараб, ичида дебди: “Гўшт бор. Қорин тўйдирсам бўлади. Бир неча кун яшайман”.
Бўри тулки ва чўчқага қараб ичида дебди: “Гўшт бор, суҳбатдош бор. Мазза қилиб яшасам бўлади.”
Чўчқа иккаласига қараб:
— Зерикиб қоласизлар. Қўйшиқ куйлаб берсам бўладими? – дебди.
Бўри ва тулки:
— Яхши бўларди, - дейишибди.
Чўчқа овози борича бақириб қўшиқ айта бошлабди. Бир зумда овчилар етиб келишибди.
Бўри ва тулкини ўлдиришга шайланиб туришса, бўри ичида ўзига-ўзи дермиш:
“Қорин тўйдириб, гаплашиб ётаверсам бўлмасмиди. Ўйин-кулгига бало бормиди...!”