Afandi haqida latifalar
— Hammangizni hozir ishga olib ketishadi, hov anavi yerga borib turinglar, mashina kelsa ketasizlar, - deb aldabdi.
Bir pasta mardikor bozor bo‘shab qolgan ekan, zum o‘tmay afandini bir odam kelib ishlashga olib ketgan ekan.
— Afandi, bizni laqillatib, to‘rda nima qilib yuribsiz?— deyishdi baliqchilar.
— Juda ko‘p yillardan beri baliq bo‘lib, to‘rga tushishni orzu qilib yurar edim, armonda ketmay dedim,— javob berdi Afandi.
Bir kuni ular to‘planishib poshshoning oldiga kirishdilar-da, Afandining og‘zi sassiqligiga uni ishontirmoqchi bo‘lishdi. Ig‘vo ustiga tasodifan Afandi kelib qoldi. A’yonlarning rangi-quti o‘chib, damlari ichiga tushib ketdi.
Poshsho haqiqatni bilmoqchi bo‘lib Afandidan so‘radi;
— Qani, yaqinroq o‘tirchi, a’yonlar senga qattiq kasallik yo‘liqqan deydilar, rostmi?
— Shohim, ularning hammasi mening qadrdon do‘stlarim, ular yolg‘on gapirishmaydi, eshitaychi, ular nimalar deyishdiykin?
— Bularning aytishlaricha, sening og‘zing yomon sasib ketgan emish.
— Ularning gaplari juda to‘g‘ri, shohim,— dedi Afandi,— hozirgacha men ularning xiyonati, ahmoqona qiliqlarini birovga aytmay ichimga yuta berganimdan, o‘sha illatlar ichimda sasib, og‘zimdan chiqmoqda.
— Ha, afandi! Eshagingizni maktabga olib ketyapsizmi? – debdi amaldor kulib.
— To‘g‘ri topdingiz. Maktabga ketyapti. O‘qisin! Yaxshi o‘qisa, kelajakda katta amaldor bo‘ladi, - degan ekan hozirjavob afandi.
— Hozir hammani oldida menga qarab “Siz juda-yam aqlli podshohsiz” deysan.
Afandi:
— Axir siz juda-yam aqilli podshohsiz-ku, - degan ekan, podshoh bu fikridan qaytib, Afandini donoligiga tasanno aytibdi.
— Sizni qo‘li gul usta deb eshitdim. Hattoki, yo‘qdan bor qilar ekansiz. Meni bir sigirim bor. Unga boshpana qurib bersangiz. Faqat bitta shiferim bor. Nima qilamiz usta, iloji bormi?
O‘zinikini topmoqchi bo‘libdi-da, cho‘ntagidan bir narsani olib tugmachani bosibdi. Bir eshak “Ia-ia...” degan ovoz chiqaribdi.
kerak”, “Ayb oʻzingizda...”, “Devorlaringiz ham past!”, “Ayb oʻzizngizda... Darvozaniyam yaxshi bekitish kerak...”,
“Shunaqayam uxlaydimi odam degan!?” – deyaverishibdi. Shunda afandi ularga qarab:
— Oʻgʻriga-yam ozgina aybni qoldiringlar! - dermish.
Afandilarga omad!