Демак, аёллар ўзларининг муаммоларини ўзлари яратар эканлар.
Божхона ходими:
— Ўзингиз билан қимматбаҳо нарсаларни олганмисиз?
Араб шайхи:
— Ҳа. 145 кг олтиним бор. Олиб кетсам бўладими?
Божхона ходими:
— Йўқ, мумкин эмас!
Араб шайхи ёнида турган хотинига қараб:
— Эшитдингми? Сен қоладиган бўлдинг.
— Қаерларда юрибсан? Соат нечи бўлди?! Юравермайсанми эрталабгача санғиб!!!
Бу гапни эшитган ўғли шу заҳоти чўнтагидан телефонини олиб, кимгадир қўнғироқ қилиб:
— Алло, ўртоқ кетиб қолмадингми? Рухсат олдим. Ҳозир чиқаман, - дебди.
— Қаерга ўтириб олибди? “Тур” демайсанми?!
— Янгисидан эшитайлик... – деса, Афанди:
— Эрталаб нонушта қилиб ўтирсам, тепа тишим билан паст тишим битта нон устида уришиб ётибди, - дебди.
— Алло?
— Алло. Мен моргга тушдимми?
— Йўқ. Ҳозирча бу ерга фақат қўнғироқ қиляпсиз.
— Сиз бу пулларга ҳеч нарса сотиб ололмайсиз. Ахир бу пулларингиз сохта-ку! – деса, харидор:
— Мен бу пулларни майдаламоқчиман холос! Ҳеч нарса сотиб олмайман! – деган экан.
— Ҳой тирранчалар, намунча “Айфон” деб бақирасанлар!? Уйқуни-ям белига тепдиларинг! – деса, болалар:
— Амаки, биз Аюбхон ўртоғимизни чақиряпмиз, - дейишган экан.
Ҳалиги йигит ҳамкасбини ёнига секин бориб, туртиб дебди:
— Тур энди, тушлик вақти бўлди. Юр, овқатланиб келамиз.
Ухлаб ётган ҳамкасби бошини ҳам кўтармай:
— Сен боравер... Мен бугун тушликсиз ишламоқчиман, - дермиш.
— Яхши-ям шунақа катта экансан. Бўлмаса қоронғида сени кўрмас эдим. Кўзойнагим ишхонамда қолиб кетибди, - дермиш.