Айрим одамларга миясига ўхшаб...
— Адажон, нега бу одамлар юзларини бўяб олишган?
— Улар жанг қилишмоқчи, - дебди отаси.
Кечқурун ошхонадан югуриб чиққан ўғли адасига:
— Адажон, ойим жанг қилмоқчилар... – дермиш.
— Гувоҳ, агар сиз нотўғри гувоҳлик берсангиз, сизни нима кутаётганини биласизми?
— Биламан, менга икки хонали уй ваъда қилишган.
— Концерт қалай бўлди?
У йигит:
— Браво, - деган экан.
— Буважон, тишларингиз борми?
Буваси:
— Вой, менда тиш қолибдими?! – дебди.
Болакай хурсанд бўлиб:
— Унда мана бу кулчамни ушлаб туринг. Мен кўчада бироз ўйнаб келаман, - деган экан.
— Вой, маззалигини... – деса, йигити:
— Сенга ёқдими? – дебди.
Қиз:
— Ҳа, жуда-ям, - деса, йигит:
— Юр, унда яна бир мартта олдидан ўтамиз, - дермиш.
— Кўкатларингиз қанчадан экан?
— Бир боғи 2 мингдан, келақол...
— Ҳа, йўқ холажон...! Қалинроқ кийиниб олинг!
— Ўғлим, янгиликларни ўқишни бас қил! Компьютерни ўчиргин-да, дарс қилишни бошла!
— Ойижон, ахир мен тарих фанидан “Рим империясини қулаши” мавзусини ўқияпман-ку!
— Доктор, мен интернетга жуда қаттиқ боғланиб қолганман. Ҳечам ундан ажрала олмайман. Агар шу касаллигимни даволасангиз, доим сизни хабарларингизга “Лайк” босиб туришга ваъда бераман.