— Биласанми дўстим, ёши катталарнинг маслаҳатига кириб бир иш қилгандим.
— Нима иш экан у?
— Хотинимнинг бақир-чақири, гап-сўзларини бу қулоғим билан эшитиб, унисидан чиқариб юборишни ўрганиб олган эдим.
— Хўш қалай? Фойдаси бўлдими? Қулоғинг анча тинчигандир-а?!
— Нимасини айтасан!? Хотинимни бақир-чақирига эътибор бермай юраверибман... У бўлса, ҳаммом эшигини оча олмай, ичкарида анча кун қулфланиб қолиб кетибди.
Қамоқда росса хурсанд бўлиб ўтирса, ёнидагилар сўрабди:
— Нега бунча хурсандсан?
Ўғри жавоб берибди:
— Энди менга ўзлари нон бериб боқишади.
— Мени ишим чиқиб қолди. Манави навбатда турган касаллардан қон олиб тур! Ҳозир келаман. – дебди.
Амалиётчи қиз:
— Қанчадан қон олай, - деса, шошиб турган врач:
— Учдан оласан-да! – дебди-да, чиқиб кетибди.
Бир пайт врач қайтиб келса, касалхона йўлагида 4 та бемор ҳушсиз ётганмиз. Амалиётчи қизга:
— Буларга нима бўлди? – деса, қиз:
— Шунча ҳаракат қилсам ҳам уч литр қон чиқмади... – дермиш.
— Ада, нега горилланинг бурун тешиклари бунча катта?
Адаси ўйланиб туриб:
— Чунки горилланинг бармоқлари катта-да! – деган экан.
Бири дебди:
— Нега ўз синфдошингни судга бердинг?
Иккинчиси:
— У мени ёшлигимда “Бегемот” деб чақирарди. Кеча ҳайвонот боғига боргандим, энди билдим бегемот қанақа бўлишини, - деган экан.
— Сизга қайси команда ёқади?
— Сафлан!
— Хўш айбланувчи, сохта пуллар ишлаб чиқарганингизни тан оласизми?
— Йўқ, мен ҳеч қандай сохта пул ишлаб чиқармаганман!
Судья:
— Лекин сизни уйингиздан пул ясайдиган аппарат топилди-ку!
Айбланувчи:
— Жаноб судья, сиз одамни уриб, ўлдирганингизни тан оласизми?
Судья хайрон бўлиб:
— Қанақасига? Мен ҳеч кимни…
— Ана, столингизда болға турибди-ку!
— Хотирангда сақлаганинг дуруст!
Қози “Эртага келинглар. Муаммони эртага ечамиз” деб қайтариб юборибди. Қозихонадан чиққан йигитлардан бирининг фикри бузилиб, қозини олдига қайтиб бориб 40 тилла танга пора берибди. Қози ишни унинг фойдасига ҳал қилиб беришга ваъда берибди. Йўлда кетаётган иккинчи дўст ҳам қозига бориб 100 тилла бериб, у ҳам ишни ўз фойдасига ҳал қилиб беришни сўрабди. Қози уни ҳам пулини олиб қолибди.
Эртасига айтилган вақтга дўстлар қозининг ҳузурига боришибди ва ўз муаммоларини ҳал қилиб беришни сўрашибди. Қози уларни эшитибди-ю, бир сўз демай жим ўтираверибди. Бироз вақт ўтгандан кейин биринчи дўстни сабри чидамай қозига берган 40 тилла тангани эслатиб қўйиш мақсадида дебди:
— Қози бува, гапни дангал, қирқиб-қирқиб гапирмайсизми деса, қози:
— Ҳа, қирқиб-қирқиб гапирай десам, дўстингни юзидан ўтолмай турибман-да, - дермиш.