— Дада, узумда “У” витамини бор. Еб туриш керак! – дебди.
Яна бироздан сўнг:
— Дада, ёнғоқда “Ё” витамини бор. Еб туриш керак! – деб ёнғоқни паққос туширибди.
Мезбондан уялиб турган дадаси, уй эгаси ташқарига чиқиши билан ўғлига бир тарсаки туширибди-да, дебди:
— Ўғлим, тарсакида “Т” витамини бор. Еб туриш керак!
— Сени шунчалик севаман-ки, сен истаган нарсангга айланишим мумкин!
— Ундай бўлса, тез ишлайдиган интернет бўла оласизми?
— Тез ишлайдиган интернет???
— Билардим шунақалигингизни...!
— Молхонага кириб, сигирни соғиб чиқинг, - деса, келин товуқхонага кириб кетаётган эмиш. Қайнонаси:
— Қаёққа кетяпсиз? Сигирни соғинг десам, товуқхонага кириб кетяпсизми? – деса, келин:
— Вой ойижон, ҳайвонларга-ям алоҳида-алоҳида хона қилиб берганмисизлар? – дермиш.
— Хотин, бугун нима овқат қилдинг? – деб сўраса, хотини:
— Қўй гўштли товуқ шўрва, - деган экан.
— Сиз қаерга кетяпсиз, ўргилай?
— Наманганга. Сиз-чи?
— Андижонга.
— Замонимдан ўргилай! Битта поездда иккита жойга борса-ям бўлади-я...
— Нега кечаси ухламайсан? Бирор муаммоинг борми?
— Ҳа, муаммоим бор! Тунги сменам!
— Мен 30 ёшимда қандай кучга эга бўлсам, ҳозир ҳам ҳудди шундай кучим бор.
— Ўғли ҳайроон бўлиб:
— Қанақасига ота? – дебди.
— Мана масалан, 30 ёшимда ҳовлидаги анави тўнкани кўтара олмас эдим. Ҳозир ҳам кўтара олмайман...
Китоб ўқиш учун ётсам - ухлаб қоламан.
Бироз телевизор кўрай, деб ётсам – ухлаб қоламан.
Ухлаш учун ётсам, ухлаб бўпман!!!
— Неча ойдан бери муолажа қиласиз. Ҳалигача бетобман.
Доктор:
— Сиз мутлақо соғломсиз. Фақат миянгизга “Мен соғломман, мен соғломман” деган фикрни сингдиришингиз керак! Шунда ҳаммаси жойида бўлади, – дебди.
Йигит доктор хонасидан чиқиб кетаётган экан, доктор:
— Муолажа пулларини тўламадингиз-ку ахир!? – деса, йигит:
— “Мен пул олдим, муолажа пулини олдим!” деган фикрни миянгизга сингдиринг. Шунда ҳаммаси жойида бўлади, - деган экан.