Оғайнилардан бири шеригига:
— Қочдик Раҳим, қоровул келди, - деса, шериги:
— Ҳа аҳмоқ! Фамилиямни ҳам айт энди нодон!!! – дермиш.
— Ана кўрдингизми? Мен рост гапиряпман, - дебди адвокат судьяга қараб.
Судья:
— Гапингизни тугатдингизми? Бу ерда суд кетяпти!!!
— Мен аёлман! Кир ювиш машинаси эмас!
Эри:
— Йўғ-е, буни қара-я! Мен ҳам одамман, банкомат эмасман!
Беморлар шифохона томига чиқиб олиб, бирма-бир пастга ташлашаётган эмиш.
Бош шифокор келиб:
— Нима ўйнаяпсизлар? – деса, жиннилар:
— Самолёт-самолёт ўйинини ўйнаяпмиз, - дейишибди.
Бош шифокор:
— Ҳа яхши. Сизларга қараб турадиган шифокорлар қани? – деса беморлар:
— Уларни аввалги рейсларда учириб юбордик, - дейишибди.
“Бу ахир синфдошим-ку” дебди ичида. Хонага кириб қараса, қаршисида ўзидан анча ёш катта кўринган врач турган экан.
— Э, синфдош қалесан?! – дебди қувончини яширмай бемор.
Врач бўлса унга қараб:
— Кечирасиз бемор, сизни танимадим...! – деб ҳайрон бўлибди.
— Ростан мени танимадингми?! 105-мактаб эсингдами? – сўрабди яна бемор.
— Ҳа, мен ўша мактабда ўқиганман. Сиз ўқитувчим бўлсангиз керак?! Қайси фандан дарс бергансиз? – деган экан врач.
— Кўйлагимни икки кун кетма-кет ювдим. Бугун ёқаси яна кир бўлибди, - деса, дўсти:
— Ёқангни ювгандан кўра бўйнингни ювсанг, ёқанг кир бўлавермайди, - дермиш.
“Илтимос, менга 3х4 дан битта” деган экан.