— Азаматни кўрдингизми?
— Ҳа, у аҳмоқ катта юрист бўлиб ишлаётган экан.
— Ботир-чи? У қалай?
— У тентак бош врач лавозимига кўтарилибди.
— Сардор қандай экан?
— Эҳ, у бефаҳм тадбиркорликни бошлабди!
Хотин:
— Қачон сиз ҳам аҳмоқ, тентак, бефаҳм бўларкинсиз-а...?
— Кимга?
— Шунча йилдан бери кимни танисам, ўшанга-да...
— Тентак. Менга уйлана олмайсан-ку ахир!
— Эрим аблаҳ,...!
— Хотиним заҳар...!
— Нега камарни тақмадингиз? - деса, ҳайдовчи тиржайиб:
— Сиз хурсанд бўлинг дедим-да, - дебди.
Орадан бир йил ўтгач, олимлар натижани билиш учун Сибирга қайтишибди. Олимлар:
— Ҳўш, сизларга берган машинамиз ёқдими? – деб сўрашса,
ҳалиги одамлар:
— Ҳа. Фақат итларимиз тортишга қийналишяпти-да... – дейишибди.
— Акром ака, тўхтаб туринг! Одам кеватти! - бақирибди автобус чиптачиси ҳайдовчига, узоқдан югуриб келаётган йўловчини кўриб.
Бир-икки сония ҳам ўтмай:
— Акром ака, ҳайданг, кетдик. Проездной экан...!
— Қани айт-чи, қулоқлар сенга нима учун керак? – деб сўрабди.
Ўқувчи:
— Кўриш учун, – дебди.
Ўқитувчи:
— Ахир, кўриш учун кўзларинг бор-ку? – деса,
ўқувчи:
— Ҳа, лекин қулоқларим бўлмаса, қалпоғим юзимни беркитиб қўяди-да...- дермиш.
Apple ва Samsung компаниялари.
— Овқатланиб олдингизми? – дебди.
Эри бўлса, хотинининг жиғига тегиб:
— "Овқатланиб олдингизми?" – дебди.
Хотин:
— Жиғимга тегаверманг?! – деса,
Эри яна:
— "Жиғимга тегаверманг?!" – деб, жавоб қайтарибди.
Шунда хотин:
— Сени жуда-ям севаман. Туғилган кунингга тилла занжир совға қилмоқчиман! – деса,
Эри:
— Ҳа. Овқатланиб олганман... – дермиш.