Аҳмад, Шуҳрат ва Шавкат деган безори йигитлар ярим тунгача ичиб ўтириб, маст ҳолатда ухлаб қолишибди. Уччаласи ҳам бир хил туш кўришибди. Тушида фаришта қабулига навбатда туришган экан. Биринчи бўлиб Аҳмадга кирибди:
— Мана бу қалин китобга сени гуноҳларинг ёзилган. Шу китоб билан бошингга ураман. Йиқилсанг, дўззахга тушасан, - дебди фаришта Аҳмадга.
Ичкаридан “гурс” этган товуш эшитилибди. Бироздан кейин Аҳмад эмаклаб, зўрға чиқиб келибди.
Иккинчи бўлиб Шуҳрат кирибди. Ичкаридан яна “гурс” этган овоз келиб, Шуҳрат ҳам эмаклаб чиқиб келибди.
Охирги бўлиб Шавкат кириб кетибди. Анчагача ҳеч қандай овоз эшитилмабди. Бир вақт ичкаридан Шавкат кулиб чиқибди.
— Нима, сени урмадими? – дейишса,
— Йўқ, китобни оғирлигидан кўтара олмади, - дермиш.
Отаси ўғлига:
— Бу йил ҳам ўқишга кира олмасанг, отам дема мени! Сени танимайман!
Имтиҳонлар тугагач, адаси ўғлидан сўрабди:
— Ҳўш ўғлим, имтиҳонлар қандай ўтди?
Ўғли эса:
— Кечирасиз, сизни танимайроқ турибман, кимсиз?
— Азизим, негадир кечаси ухлаб, ором ололмаяпман!?
— Бу табиий ҳол. Ёвузлик ўзи ҳеч қачон тинчимайди.
Суд жараёни. Судья:
— Сиз қайнонангизни бўғиб ўлдирганликда айбланасиз! Ўзингизни оқлаш учун бирор нарса дея оласизми?
Айбдор:
— Бунақа бўлади деб ҳечам ўйламагандим! Қайнонамни бурни қонаётганди, қон тўхтасин деб томоғидан бирпас сиқиб турдим холос!
Эр хизмат сафаридан қайтиб келиб, кийимларини олиш учун шкафни очса, у ерда бегона бир киши ўтирганмуш.
— Нима қиляпсан бу ерда?!, - деса
— Pokemon қидиряпман, - дермиш.
Қари чол аэродромга келиб учувчига:
— Илтимос, мени кампирим билан самолётингда учириб келгин.
— Буни иложи йўқ!
— Йўқ дема болам. Шу ёшга кириб, ҳали бирор марта-ям осмонда учмаганмиз. Самолётга чиқиш орзуимиз бор!
Учувчи рози бўлиб, чол ва кампирни самолётга чиқарибди-да дебди:
— Фақат битта шартим бор отахон, агар бақирсангиз шу заҳоти ерга қайтамиз.
— Хўп, бақирмайман, - дебди чол.
Самолёт ҳавога кўтарилибди. Учувчи бор маҳоратини кўрсатиб, энг юқори баландликка чиқибди. Тепага , сўнг зудлик билан пастга шўнғибди, бир томонга қайрилиб учибди. Самолётни чархпалак сингари айлантириб ташласа ҳам, чол-кампир индамасмиш.
Ерга қўнгач, учувчи чолга қараб:
— Ҳа отахон, қўрқмадингизми? Ростини айтинг, бақириб юборай дедингизми?, - деса, чол:
— Тўғрисини айтганда, кампирим самолётингдан тушиб кетганда сал бақириб юборай дедим болам, - деган экан.
Кечаси хилват кўчада:
— Кечирасиз оғайни, чекишдан топилмайдими?, - дебди маст бир киши ўтиб кетаётган йигитга.
— Мен чекмайман. Уч кундан бери айтяпман, мен спортчиман. Сигарет йўқ менда!
— Ие, танимабман қаранг! Бой бўларкансиз...
Бир йигит дўстига:
— Қаердасан? Қачон келасан?
— Бўлди, мана етиб келдим. Уйингни ёнгинасидаман...
— Ёлғончи, сен уй телефонингда гаплашиб турибсан-ку!
— Азизим, тушимда менга тилла узук совға қилганмушсиз...
— Айтганларимни қилиб, яхши бўлиб юрсанг, яқинда тилла билакузук ҳам совға қиламан, тушингда!
Бир йигит дарё бўйига чўмилишга келибди. Қараса, ён-атрофда ҳеч ким йўқ. Ялонғоч бўлиб чўмилмоқчи бўлибди-да, кийимларини қирғоққа ечиб, сувга шўнғибди. Қайтиб чиқиб қараса, қирғоқда кийимларини олдида бир қиз ўтирганмиш. Йигит нима қилишини билмай, сув ичида сузиб юраверибди-юраверибди. Музлаб қолай деган йигит охири дарё тубидан эски бир тоғорани топиб чиқибди. Тоғора билан ўзини бироз беркитиб, пана қилибди-ю, қизнинг ёнига борибди:
— Яхши қиз нима ўқияпсиз?
— Китоб!
— Қандай китоб экан?
— Мантиқ!
— Мантиқ нима ўзи?
— Мантиқий фикрлаш тўғрисидаги фан мантиқ дейилади. Одамни нима ҳақида ўйлаётганини осонгина топиш мумкин.
— Унақада айтинг-чи, ҳозир мен нимани уйлаяпман.
— Сиз қўлингиздаги манави тоғорани таги бутун деб ўйлаяпсиз, яхши йигит!