Афандининг бир камсут, қисир қолган, сузонғич сигири бор эди. Уни етаклаб бозорга сотгани олиб борди. Афанди бозорда туриб харидор чақирар эди:
— Бир қошиқ сути бор, холос, қисир қолган, орқадан келганни тепади, олдидан келганни сузади, ким олса пулига куяди!
У кечгача шу хилда жавраб турди, бирорта харидор Афандининг ёнига йўламади. Афандининг ростгўй, соддалигидан ҳайрон бўлган бир даллол келиб сигирни сотиб бермоқчи бўлди-да; сигирни мақтай кетди.
— Кунда тўрт товоқ сут беради, қорнида тўққиз ойлик боласи бор, эрта-индин туғади, қўйдан ҳам ювош, кимки олса фойда қилиб, пулидан барака топади.
Даллолнинг сўзини эшитиб, харидорлар кела бошлади. Афанди сигирни даллолнинг қўлидан олиб:
— Сигиримда бундай хислатлар бор экан, сотиб нима қиламан,— деди-да, етаклаб бозордан чиқиб кетди.
Подшо, вазир ва Насриддин Афанди овга чиқишди. Йўлда подшо устидаги чакмонини ечиб Афандига берди. Буни кўрган вазир ҳам чакмонини ечиб Афандига узатди. Подшо Афандига тегажоғлик қилиб:
— Афанди, устингиздаги бир эшакнинг юки бўлди-ми? - деди.
Афанди дарҳол:
— Йўқ, шоҳим, кўриб турибдилар-ку, икки эшакнинг юки! - деб жавоб берди.
Қамоқхонага янги маҳбусни олиб келишди. Уни ноҳақ қамашгани учунми, ўзидан ўзи сиқилиб, қулоғини кесиб деразадан отибди.
Ёнидаги банги ҳайрон.
Яна ноҳақликка чидолмай, икинчи қулоғини ҳам кесиб деразадан отибди.
Банги яна ҳайрон.
Маҳбус охири чидолмай, бурнини, сочини, ҳатто бармоқларини кесиб деразадан отган экан...
Ёнидаги банги:
— Ааааа, аферист-ээй, секин-секин қочиб кетяпсанми, - дермиш.
— Бир томондан сен жудаям келишгансан...
— Бошқа томонданчи?
— Бошқа томондан эса юзинг...
— Салом
— Салом
— Нима қиляпсан?
— Пресс качать қиляпман
— Нима у?
— Соғлиқ учун, фигура учун фойдали.
— Ссылкасини бер, мен ҳам качать қиламан.
Бир киши саҳрода кетаётган экан. Суви қолмасдан, тинкаси қуриб, ўлар ҳолатга келганида узоқдан «300 метрдан кейин СУВ!», деган ёзувли стрелкани кўрибди.
Бир амаллаб ўша тарафга йўл олибди. Кейинроқ «200 метрдан кейин СУВ!!!», деган стрелкани кўрибди. Охирги кучини тўплаб кейинги стрелкагача етиб олибди.
Охирги Стрелкага «100 метрдан кейин сув», деган ёзув бўлиб стрелка ер томонга(пастга) қаратиб қўйилган экан.
Қиз:
— Биласанми ман нимани орзу қиламан?
Бола:
— Ҳамма нарсани
Қиз:
— Бу биринчидан...
Афандини қозилик лавозимига қўймоқчи бўлдилар. Уни олдин подшо уламолар ўртасида имтиҳон қилиб кўриш керак эди. Афандини чақириб келишди.
— Фараз қилайлик, бир одамнинг эчкиси бор,— деди подшо Афандига,— уни бозорга олиб борди. Бир одамга «бор барака топ» қилиб сотди. Ҳали пулини олгунча бўлмай, эчки қўлидан чиқиб қочди. Бир одам уни ушлайман деган эди, эчки сузиб, унинг кўзини чиқарди. Энди бунга пулни ким тўлайди? Сотувчими, олувчими?
Афанди довдираб қолди. Кейин таваккалига:
— Сотувчи...— деб юборди.
— Сабаб?
— Чунки «эчким сузоғич, қочганда тутаман деган кишининг кўзини чиқазиб кўр қилади»— деб аввалдан айбини айтмаган.
Кўп қаватли уйлардан бирида яшовчи бир одамни уйини таракан босиб кетибди. Ҳалиги одамни жонига тегиб кетибди, шунда у булар ҳам гапни тушунар дептида уларга шундай депти:
— Бошқа домдаги тараканлар сизларни роса ёмонлади улар сизлар билан урушамиз ҳам деди.
Шунда тараканлар ҳудди гап тушунгандай. Бир саф бўлиб чиқиб кетишибди. одам ҳам ҳурсанд бўлиб шукур қутилдим деб уйқуга кетибди. Эрталаб уйқудан туриб қараса, уйга олдинги тараканлар
кўпайиб қайтиб келибди. Одам ҳам ҳайрон бўлиб уларга урушмайлами, деса:
Тараканлардан бири чиқиб:
— Э, улар қўрқоқ экан биз уларни асрликга олиб келдик, дебди.
Шунда одамни жаҳли чиқиб қани ҳамманг йўқол деб бақирибди.
Тараканлар секин чиқиб кета бошлабди. Оҳирида бир таракан ҳассага таяниб ҳар 2 қадамда одамга қараб чиқиб кетаётса.
Одамга қизиқ туюлиб кулибди. Шунда ҳалиги таракан олдиндагиларга қараб:
— Ҳой, қайтинглар ҳазиллашибди дебди
Афанди кўчадан келаётган эди, икки болани учратди. Улардан бири йиғлаб Афандига арз қилди:
— Анави бола қулоғимни тишлаб олди.
— Йўқ, мен тишлаганим йўқ,— деди иккинчи бола,— ўз қулоғини ўзи тишлаб олди.
— Бекор айтибсан,— деди Афанди иккинчи болага — бу туямиди ўз қулоғини ўзи тишлайди.